Así cambiou a vida de José Manuel cando descubriu que o que tiña era un mieloma múltiple

"Nun inicio pensaban que era unha lesión pulmonar, non se falaba de cancro", declara José Manuel, un novo testemuño sobre a realidade do cancro hematolóxico. Abordamos esta cuestión coa presidenta de Asotrame, Cristina Piñeiro, noutra reportaxe desde a perspectiva dunha persoa que superou a doenza. Porén, no caso de José Manuel, que tamén forma parte da asociación, aínda está no proceso, logo dun autotransplante. A súa historia comezou a finais de 2021 cun diagnóstico case "de casualidade" dun mieloma múltiple. En xeral, denomínase así cando as células plasmáticas se volven canceríxenas e medran sen control.

Lembra como comezou todo: "O corpo é moi listo, unha noite púxenme moi malo, tiña como vertixe, vómitos e con iso xa se aplicou o protocolo. Unha semana antes tivera unha especie de otite, que podía ter que ver. Aparentemente puido ser un caso puntual, pero catro semanas despois volveu a darme ese cadro de malestar. Ao haber tan pouco tempo, aplicaron o seguinte punto do protocolo". No momento no que lle fan unha radiografía atopan "unha masa pulmonar sen determinar" e tres meses despois tería un TAC para concretar. "Aínda así non se sabía o que era e pediuse unha ponción para ver que pasaba, a partir de aí todo foi collendo carreira", confesa José Manuel. Chamáronno de Neumoloxía e, en cuestión de 12 días, dixéronlle que tiña un "plasmocitoma" e que ata a facultativa tivo que coller os libros para explicarlle. "Tiña aloxado nas costelas unha masa de células plasmáticas, a miña medula xeraba desas células máis das que tiña que xerar e acumulábanse nunha especie tumoral daquela", conta. 

De Neumoloxía pasou xa a Hematoloxía: "Es consciente? Estádeseme entendendo? Preguntabame a min e a muller o especialista cando estabamos sentados na consulta. Había que determinar o alcance, se só queda en plasmocitoma cunhas sesións de radio e seguimento igual xa é suficiente. Nada que ver, se isto xa está noutro punto". Determinouse que efectivamente tiña un "mieloma múltiple" e o 19 de marzo do 2022, o día do seu santo, comezou coa quimioterapia e a radioterapia. 

"NON QUERO VERME COMO UNHA PERSOA ENFERMA"

Nese intre, saiu do hospital coa muller e relata: "Iamos collidos do gancho polo paseo adiante, miramos un para o outro e dixemos, 'isto é o que toca agora', así que temos que poñernos a isto". Para José Manuel este revés tamén "forma parte da vida" e foi á noite cando tivo que pasar polo peor trago, comunicárllelo ás súas fillas: "Foi por videochamada, xa que estudaban fóra, e dixémoslles que tiña un tipo de cancro, ao que me responderon 'e agora?' Agora papá ten que poñerse a isto e sairá adiante". Xa sen elas presentes, confesa que se lle escaparon unhas bágoas, que lonxe de ser de medo ou angustia, eran de felicidade. "Tiña sorte de telas conmigo, xa que cando vas afrontar un proceso así, ter unha estrutura familiar sólida é fundamental. No día a día se cadra non somos conscientes da sorte que temos", sinala. 

No seu proceso fai especial fincapé na importancia da fortaleza da súa muller "que sempre estivo aí" e non tivo as cousas "nada fáciles". Perdeu aos seus pais e irmán por enfermidades e logo chegou este diagnóstico: "Sempre me acompañou a cada sesión de radio ou quimio". Dese tratamento inicial destaca que o foi levando ben e que non lle "impediu facer vida normal", máis aló de ter episodios complicados. Conta que unha vez estaba no supermercado e tivo que ir ao baño en ata cinco ocasións mentres collía unhas pezas de froita. Estas declaracións din moito de como José Manuel afrontou o que lle tocou vivir: "Eu levántome todos os días, aséome e póñome guapísimo, non quero verme como unha persoa enferma. Ante os procesos adversos, tento palialos ou neutralizalos con outros efectos". 

Foi respondendo favorablemente ao tratamento, tanto á quimioterapia, como á radioterapia e á medicación. Estaba preto do seguinte paso: "Chegado ao sexto ciclo de quimio, o oncólogo xa me empezou a propoñer, por idade e resultados, como candidato para o autotransplante". Despois, da consulta na zona de Transplante e da valoración cos respectivos estudos e resultados, a principios do 2023 chamáronno para o autotransplante. "Sacáronmme células virxes, que xera a miña médula, que logo che poñen e van cada unha collendo a súa función", explica. Con todo feito, iso non rematou aí. O autotransplante foi calificado de bo, pero aínda segue coa medicación e coa quimio. "Aínda sendo bo, o obxectivo é levar os valores residuais á mínima expresión", expón.  

"O CANCRO NON É A TÚA VIDA"

O autotransplante realizouse en xaneiro de 2023 e tampouco foi un camiño de rosas, tal e como lembra: "O proceso previo de quimio, que se denominaba de limpeza ou algo así, era un auténtico cañonazo. Nunha habitación illada polo perigo dos xérmenes, na que te deixan completamente vulnerable, quédaste sen nada, quédaste sen nada". Repite isto último e manifesta o potente que era. "No día 100 do autotransplante, fixéronme probas e xa pasei ao protocolo de medicación. Isto non significa que a enfermidade xa estea curada como tal", comenta. 

José Manuel foi respondendo ben a cada paso do tratamento e trasladou a súa forma de ver a vida á experiencia que lle tocaba. Que lle diría a alguén que acaba de recibir ese diagnóstico? Emprega a metáfora da separación amorosa para contrarrestar os múltiples clichés arredor do cancro: "E como se cando te separas de alguén, consideras que a túa vida é esa separación e non, tan só forma parte da túa vida, pero non é a túa vida. O cancro ou calquera outra enfermidade así, vai estar con esa persoa durante un tempo da súa vida, máis ou menos, pero non é sinónimo de morte. Un pode gozar da vida, dentro das súas capacidades, porque o cancro non é a túa vida", conclúe.