Galicia hai 20 anos. Galicia hoxe

No presente século XXI, conceptos e ideas tradicionais como Patria, Nación, Nación Histórica, Estado-Nación, ou Estado sen nación, cultura propia, cultura nacional (con estado ou sen estado), espírito da nación, pobo, e civilización, están a ser diluídas, dixeridas, nunha nacente cultura uniforme e líquida con pretensións de carácter universal. Do éxito ou fracaso do proxecto unificador e devastador da contorna existente serán testemuñas as próximas xeracións.

Por Álvaro Rodríguez | Compostela | 08/04/2019

Agora só podemos sinalar a existencia do feito. Os promotores  son as oligarquías económicas europeas, as cales só defenden os seus beneficios económicos. Os seus trazos característicos son a súa indiferenza moral, a súa democracia fundamentada na propaganda e se non, na coacción e a violencia, e o seu obxectivo é a implantación dos idearios do capitalismo. No paraíso liberal económico só existen individuos que traballan (algúns), e consomen.  O demais sóbralles e queren eliminalo. O instrumento xurídico-político do que hoxe se valen é a coñecida como Unión Europea.

Hai 20 anos John  Laughland na sua obra A fonte  Impura afirmaba que  UE xa era inmutable,  xa que se cimentou como a franquía da mundialización capitalista en Europa,  e os seus donos non poden aceptar cesións ou gretas no seu dominio. O poder osténtano  as finanzas e as grandes empresas, e todo o que se fai é en beneficio exclusivo dese minúsculo grupo dominante.  Os tratados da UE, que ninguén os votou no Reino de España, só o parlamento, son realmente inmutables. Calquera reforma esixe o voto de todos os Estados membros, algo imposible, xa que as oligarquías de case todos os estados están impostas polo poder económico que domina a UE.

Ao día da data,  abril de 2019, certos grupos sociais pregúntanse como é posible que se designe candidato a alcalde de Barcelona ao que  foi primeiro ministro da Republica Francesa, e ministro do interior. Se ese feito político de máxima transcendencia, tivese lugar nalgún país terceiromundista, a explicación de considerar ao estado receptor  como protectorado ou colonia, seria admitida por moitos como correcta. Curioso, moi curioso.

Para o sociólogo  Wolfgang  Streeck  a Unión Económica e Monetaria ( UEM) foi un erro históric, e  pregúntase: Poden os países prexudicados polo euro saír del? Si. Ás elites económicas de Alemaña e Francia, os amos da UE, obviamente non lles interesa, e na súa opinión, países como Grecia e Italia, ou España, podían como mal menor  ter unha segunda moeda nacional xunto coa moeda Euro. Asegura que en Italia puxéronse en marcha os preparativos para iso. De feito a Gran Bretaña sempre mantivo a súa libra, e Suecia, Bulgaria, Croacia, Dinamarca, Hungría, Polonia,  Republica Checa, e Romanía, manteñen a súa moeda. No reino de España non houbo debate sobre a cuestión.

Asimesmo  Wolfgang  Streeck atreveuse a afirmar  que os políticos españois nunca deron ningún problema na Unión Europea porque, na súa opinión, non comprenden onde están metidos. Tras explicar que a UE é un instrumento ao servizo das elites económicas alemás, cousa que aparenta ser evidente,  di que os políticos españois non saben o que fan. Na súa opinión os políticos españois foron moi ben adestrados desde “a súa infancia” acerca da Unión Europea, e lémbranos que “Bruxelas non é o Festival do Amor”, é un instrumento onde uns mandan e outros obedecen, uns gañan e outros perden. (Vide.  Wolfgang Streeck . “Os españois nunca deron problemas na UE porque os seus políticos non saben onde están metidos”. 22 de marzo de 2019.).

Paul  Krugman afirmou,   fai xa 9 longos anos, que una das causas principais do paro e a baixada de salarios en Galicia e  España era o Euro: “Se España seguise tendo a súa antiga moeda, a peseta, podería remediar rapidamente o problema cunha desvalorización (por exemplo, reducindo o valor da peseta un 20% con respecto a outras divisas europeas). Pero España xa non ten o seu propio diñeiro, o que implica que só pode recuperar a súa competitividade mediante un lento e doloroso proceso de  deflación”. (Vide. Paul Krugman. “A creación dun ' eurocaos'”. 16 de febreiro de 2010).

É sorprendente  que en ningunha universidade galega nin española,  nin pola patronal galega, realícense conferencias, estudos, seminarios ou debates académicos sobre o resultado da entrada na UE e sobre  efecto do euro na economía galega. Ninguén explica os motivos de que a Gran Bretaña, Suecia, Dinamarca, etc. non abandonasen a súa moeda. Algúns cidadáns teñen a sensación de que  non interesa.

Stuart Medina  opina que “é innegable que de ter nosa propia moeda en 2010 non sufririamos o ataque dos mercados contra a nosa débeda soberana. Tampouco sería posible que o BCE e Bruxelas houbesen  chantaxeado ao noso goberno esixindo a imposición de políticas de austeridade no peor momento posible.” Pero o máis grave é que o tratado de Maastricht impide a capacidade de actuación dos Estados ao carecer dun banco central e moeda propia.  O euro impide que un estado con problemas na súa balanza comercial deprecie a súa moeda para recuperar parte da competitividade perdida, xa que a Alemaña non lles interesa.

Seguir na unión monetaria europea tal vez condene a Galicia  a ser un axente secundario en Europa. Así Galicia parece condenada a vivir  do sector primario, (en competencia con Marrocos), ou da hostalería. A industria está a marcharse.  E iso con salarios baixos para os trabadores deses sectores, xa que se compite con países pobres e cos seus salarios baixos.  (Vide. Stuart Medina. “España debe abandonar o euro inmediatamente e recuperar a súa soberanía monetaria. 20 de marzo de 2017.).

As secuelas desta longa época,  que os medios de comunicación do sistema denomínana “crise”,  foron mortais para as familias das clases medias e traballadoras galegas. A taxa  de desemprego, segue sendo das máis altas do mundo occidental. A taxa de desemprego xuvenil segue sendo superior ao 42%, a máis alta de Europa. Decenas de miles familias galegas descenderon de clase social. E se non traballan ou traballan con contratos con cotizacións baixas, as súas pensións serán baixas. Xa van case 20 anos que John  Laughland publicou A fonte  Impura. Na súa famosa obra indicaba que as empresas alemás necesitaban unha desvalorización do marco para poder sobrevivir,  e para iso creouse o euro. Ao ser a única moeda e controlala eles, ancoraban a toda a zona euro ás súas necesidades de venda e de cambio. Créase así un espazo económico coñecido como Unión Europea, atendendo aos intereses deses grupos industriais. Consideraba tamén que iso forma parte dun plan máis amplo dentro do proxecto  globalista. Afirmaba John Laughland hai 20 anos que “en anos recentes a política europea ha resoado cun ruído xordo, opaco e repetitivo: o dos cravos afundíndose no cadaleito da democracia”.