As contas claras

O máis normal sería esperar a que pasaran os 100 primeiros días do goberno de Rajoy, antes de facer a primeira crítica pola maneira de gobernarnos.

Por Manuel H. Iglesias | Ourense | 09/01/2012

Pero as primeiras medidas  anuncian, non soio restriccións, que eran esperadas por todos, anuncian a modificación dos primeiros compromisos  que durante a campaña electoral aireou o agora presidente. Claridade nas contas e non subir os impostos.

E desta maneira, a  escudeira Soraya  saíu acompañada doutros ministros para dicir que había un desfase do 2% no déficit do Estado,  e por tal motivo había que subir os impostos de  maneira temporal.  E claro, un lembra o dito na campaña  polo propio presidente, e tamén o referido  ao traspaso de poderes. Traspaso  que el mesmo cualificou de exemplar e transparente.  E pensa, non nos estarán tomando o pelo estes novos  gobernantes?  Pois,  de súpeto,   sae  a vicepresidenta  pola tanxente  con xustificacións varias e  racha con todos os comporomisos adquiridos  e, sen unha explicación clara, contanos unha milonga.  

Durante a confrontación  electoral , e na primeira comparecencia o presidente anunciou reiterandamente que lle chamaría ao pan pan e ao viño viño. E agora en lugar de contarnos cales son as comunidades autonómas que son motivo do aumento de déficit presupostario  do 2%, cala e fuxe da comparecencia para non entrar na gran contradición da que é vítima. Está claro que unha cousa é predicar e outra dar trigo.  Pometer claridade e fuxir de explicacións claras é  para min un grave  erro. Como será outro erro  pospoñer reformas  e recortes antipopulares  en función do calendario electoral. Pois, segundo parece, as medidas máis duras e restricitivas serán públicas despois de Marzo, que ven a ser o mesmo que facelo pasado o proceso electoral das autonómicas andaluzas.

Este é, ao meu xuizo, o tropezón máis burdo co que empeza a era Rajoy. Zapatero quizais errou, e pecou, entre outras cousas, de inxenuídade pero foi bastante claro. Foi claro no da negociación con Eta pedíndolle permiso ao Parlamento;  foi claro tratando de repartir o custe da crise entre todos, etc. Por eso a Rajoy e os seus, látigos na oposición, se lle reprochará tanto anuncio  como  o de baixar os impostos, e que agora incumple flagrantemente. Un dito popular recalca: promete o que queiras que logo cumplirás o que poidas. Ese é un grave defecto  da nosa democracia. Pois podes prometer o que che dea a gaña, que logo xa verás como gobernas.

Cada día que pasa  queda máis claro que, unha cousa é gobernar.  Outra moi distinta  facer promesas dende a  oposición. Por eso é moi necesario que as contas estean claras, moi claras. É necesario saber cales son as comunidades que máis cartos deben. Pois pode acontecer que sexan aos gobernadas polos populares.  En fin, agora empeza o desgaste político,  e como eso será algo inevitable, veremos a quén se culpa; veremos como se xustifican moitos recortes; veremos como se argumenta, ou como se minte,  para xustificar recortes en dereitos sociais  e cativos resultados na mellora do emprego,  nas contas do Estado e, en resumo, na calidade de vida dos cidadáns. Posiblemente  de agora en adiante a culpa será da xente. Si, a xente que pide moito,  consume pouco,  e tamén produce pouco.  A culpa ninguen a quere, é  sempre e será dos  demais.