Ocurrencias

Dar confianza nos malos momentos é indispensable para chegar a superar o atranco que nos toca vivir. Pero ante un espectáculo tan esperpéntico como o protagonizado polo Goberno de Zapatero nestes últimos días co anuncio do retraso da idade de xubilación e demais ocurrencias é imposible, por moita fe que o asista a un, ter sequera esperanza en que mañá volte a sair o sol.

Por X.M. Barreiro | Lugo | 15/02/2010

O dos 67 anos abriu a caixa dos tronos. Pode que haxa que revisar o sistema de pensións, pero dende logo a poucos convenceu a maneiras empregadas polo Goberno para introducir no debate o alongamento da vida laboral coma unha medida para garantir o futuro das pensións.

A explicación de porqué estamos onde estamos, ou parte dela cando menos, hai que buscala en que dende mediados de 2007 este país perdeu 1,5 millóns de contizantes, polo que neste intre o ratio entre traballadores en activo e pensionistas é de 2,5; en que pecháramos o pasado mes de xaneiro con máis de catro millóns de parados recoñecidos oficialmente; en que o superávit da Seguridade Social se esté a dilapidar en tempo récord; en que o 44 por cento dos xóvenes que queren traballar non atopan onde ou que máis da metade dos que teñen a fortuna de ter emprego teñen un contrato temporal… A lista de razóns sería tan longa que ocuparía todas as páxinas deste xornal.

E si a cousa xa era de por si grotesca, con ese conto de que a idea en cuestión é só unha proposta a valorar e negociar con vistas ó futuro, o clímax do entreacto (porque aínda queda moita obra por didiante) foi o anuncio do alongamento do cómputo para fixar a cuantía das pensións de 15 a 25 anos que tivo unha vixencia de catro horas.

Foi sen dúbida a medida máis efímera adoptada por un Goberno na historia deste país, pode que na historia da Humanidade. Valle Inclán estaría abraiado con este episodio que, hai que recoñecelo, tivo en vilo a todos, pensionistas, traballadores, parados e ata os integrantes da xeración Ni-Ni.
Todo esto podería ser o argumento dunha película con tintes cómicos, pero desgraciadamente a realidade, unha vez máis, supera a ficción. E o triste e que o conto aínda non acaba eiquí.