Candidatura galega: A Message to Garcia

A Message to Garcia é un libro ensaístico escrito por Elbert Green Hubbard en 1899. Elbert Hubbard foi un escritor, editor, artista e filósofo estadounidense. Foi un expoñente do movemento Arts and Crafts. Nesta obra, relata concisamente a historia do militar estadounidense Rowan, ao que o presidente dos Estados Unidos encárgalle entregar unha mensaxe ao dirixente das tropas insurrectas e as milicias rebeldes, ocultas na serra cubana, no curso da Guerra hispano-estadounidense a finais do século XIX. Hubbard destaca o feito de que Rowan recolle a mensaxe e consegue entregalo malia que ninguén lle facilitou información ningunha nin medios para atopar a García, para o que Rowan percorre a pé a illa de Cuba de costa a costa. Ante isto, Hubbard propón por medio doutros exemplos, que a aplicación para cumprir de contado coa tarefa encomendada, sen reticencias nin vacilacións, é o principal valor para conseguir o éxito, sobre todo no traballo, aínda máis que o talento ou a erudición. Conclúe sostendo que o mundo necesita «moitos Rowan» e que existen pendentes por entregar moitas «mensaxes a García», en aplicación da máxima «facer ben o que se ten que facer».

Celebro colectivo, autoxesión e poder popular

Ilusión das bases contra o poder das elites

Apartados de dogmatismos, intolerancias e consignas «emotivas» de vago contido ideolóxico, distanciados das arcaicas bagatelas «esquerdistas», retirados de aburridas reunións celebradas por células clandestinas de «partiduchos» sectarios e marxinais, afastados de estratexias obreiristas de vangarda e superado o eixo esquerda-dereita, chega PODEMOS ao escenario político do Estado falando de participación cidadá, de renovación da política, de parar os pés ás elites dirixentes, arengando sobre os poderosos e os desherdados, sobre os de arriba e os de abaixo, sobre os corruptos e os decentes, sobre a casta e a xente corrente. E iso nun contexto de crise económica e institucional, mentres algúns medios de comunicación comezan a acusar aos seus dirixentes de «bolivarianos» e «bolcheviques».

Auditorio- samesuga

As samesugas son uns vermes anélidos, parentes das miñocas de terra. Atópanse en ambientes terrestres, mariños e de auga doce. Son ectoparasitos temporais, hematófagos de animais vertebrados e, ocasionalmente, do home. Coas súas mandíbulas, pezas semellantes a láminas filosas, cortan a pel do hospedador e extraen o sangue cunha gran ventosa bucal que se atopa no seu extremo anterior. Cada vez que se alimentan aumentan de peso ata dez veces. O sangue acumúlase nun papo (ou bucho) de gran capacidade e a súa dixestión pode demorar meses.

Roldas da Rebeldía Municipal

Nestes tempos, turbulentos e esperanzadores ao mesmo tempo, multiplícanse as chamadas desde distintos recantos da constelación do nacionalismo e a esquerda rupturista para reagrupar esforzos e facer confluír enerxías nunha única candidatura cidadá de unidade popular. En cambio opino que non serven as “antigas frontes populares abstractas” senón novos espazos de politización e experimentación social dos que poidan nacer novas subxetividades políticas. A esquerda rupturista, a que é anticapitalista e a que non, atópase fronte ao fracaso herdado polos erros das últimas décadas.

Caballero pactaría co diaño

O pacto co diaño é un referente cultural moi presente na cultura europea e nese acordo o individuo ofrecería a súa alma a cambio de determinados favores diabólicos omnipotentes.

Non queremos ser unha satrapía

Algúns opinan que o acordo entre PSOE e PP nos orzamentos de 2014 será bo se impulsa proxectos clave. Eu non concordo coa devandita afirmación porque é falsa e ademais entendo que a xestión dunha cidade non pode basearse só na colocación de lousas, lastras e baldosas por todos os recantos e o simple embelecemento de rúas, cando os nosos veciños quedan sen traballo, son desafiuzados das súas casas ou pasan fame e frío. Mentres a facenda municipal é dilapidada en baldosas, propaganda e contratacións de amigos e familiares de dirixentes do PSOE, realizadas a dedo, o Alcalde de Vigo enche a cidade con letreiros que din que «vivimos nunha cidade fermosa». Non, Vigo non é o «paraíso urbano» que algúns queren vendernos.

Concellos e pirañas

Determinadas pirañas insaciábeis están devorando o erario público dos nosos concellos. Eses peixes carnívoros que nadan na actuais augas políticas, xa sexan alcaldes comellóns e deshonestos, concelleiros lambóns e indignos, empresarios insaciábeis e indecentes están despezando e engulindo nosas institucións e desintegrando a nosa alma colectiva.