É mellor ser segundo

Un actor protagonista é alguén do que, en última instancia, se pode prescindir. Só é unha estrela, é dicir, alguén que transmite a idea de que sen el non hai relato posible. Pero hai. Pasa que aínda non estamos convencidos de que o espazo que separa o primeiro do segundo lugar é irreal. Eu manteño a teoría –chamémoslle, se queremos, gilipollez– de que os personaxes secundarios son, secretamente, os protagonistas.

Por Juan Tallón | Ourense | 17/07/2012

Ninguén con dous dedos de fronte diría alegremente que Ernest Borgnine foi un actor secundario. Pero foino. Pero non o foi. Hai individuos o suficientemente intelixentes como para non caer no erro de carrexar coa gloria e eclipsar ás estrelas. O xenio, cando o considera conveniente, ocúltase. A fama, en cambio, explora a luz e constrúese como mentira, e o individuo que queda segundo, sábeo. De aí que fuxa cara a atrás, onde a sombra non lle permite ver ao espectador que vén despois da vitoria. Calquera paciencia que algunha vez puido aniñar nas persoas, desapareceu por completo, e toda a espera posible chega até a coroación do campión. O resto é invisible. Ou peor, o que sucede no tempo á vitoria non pasou. Hai nesa manobra de ficar un paso por detrás do gañador un compoñente estratéxico elevadísimo. Falo dun movemento que non desencadea efectos inmediatos, unha xogada que, como no xadrez, está pensada para que produza efectos moi posteriores ao acto en si.