De marcos e Compañas

Aos do resto de Galicia interésanlle pouco estas liortas e collen o bus, o tren ou tiran para Oporto. Corren malos tempos para o millo e para os avións. Será cousa da crise? Do? Do minifundismo? Ou, talvez, do minifundismo mental?

 

Dende pequenos os cativos confunden a competitividade coa acérrima rivalidade. Aprenden que se es do Dépor non podes seguir ao Celta e que se es do Celta te tes que alegrar das miserias deportivistas. Na casa e na rúa mámanse os tópicos que te volven un “mamón” ou un “mamalón”, diferente e afortunado de vivires onde vives e non na vila ou aldea do veciño, moitas veces familiar.

 

Cada semana, coa mesma cervexa nas súas camisetas, os adolescentes queiman enerxías berrando coma gueivotas cánticos hostís que chaman á humillación dos “diferentes”. Nos xornais, periódico a periódico, alimentan ao monstruo con novas afrentas, deportivas, económicas ou culturais, e córtanlle a testa a Galicia para manter o favor dos caciques locais nunha orxía que só divirte a acomplexados, xente manipulable e a miopes intelectuais.

 

Abraia que, neste Inferno “do País” aínda haxa unha morea de irreductibles galegos que sinten a Galicia coma o seu Ceo. Uns moven os seus paraugas para se cubriren dos ballóns que, segundo o vento, arrecian dende Coruña, Vigo ou Santiago. Outros, aos que xa lles saíron branquias, afixéronse a viviren baixo o continuo orballo localista, e outros, alén do "telón de grelos", vagan polo Purgatorio da emigración espallados polos esmorecentes centros galegos de Bos Aires, Nova Jersey ou Zurich, sentindo que lles falta Galicia e entendendo que, sexan de onde sexan, o teñen todo en común.

 

Tal como pinta, semella que moitos se sentirán galegos o día que teñan que marchar... E mais si! Como algún día terá que deixar de chover, tamén o localismo terá que escampar. Galicia xa vai precisando dunha actualización para funcionar ben.

 

Será quizais recuperando a nosa idiosincrasia e o "sentidiño" como patrimonio inmaterial que protexer e cando as institucións locais, os xornais, os mestres e as familias comprendan que esta absurda e artificial rivalidade é un luxo que non nos podemos permitir. Os galegos precisan a oportunidade de rachar o seu aillamento sen ter que emigrar vivindo comunicados por asfalto, por vías de ferrocarril, por carrís bici, por transportes urbanos e interurbanos… e tamén cada galego precisa dun traballo para poder empregar e pagar esas comunicacións.

 

As poboacións de Galicia piden xa unha mobilidade máis versátil, aparcamentos disuasorios próximos aos accesos das cidades, novas estacións intermodais con abundante transporte público e acceso para bicis. Os aeroportos precisan dunha mellora rede rexional, que os comunique entre si nun tempo razoable, por tren e por autopista.

 

Cando conecten axilmente con Galicia será a demanda, e non a política, quen fará complementarias unhas infraestruturas e peneirará as redundantes e innecesarias. Tamén os portos, hospitais, edificios administrativos e mesmo a Cidade da Cultura, teñen que deixar de mirar só cara as vilas que os acollen e proxectarse ao resto do país, construíndo enlaces directos dende a AP-9 que nos vertebren como pobo e non nos enlacen como a tribus.

 

Os tempos son chegados de erguermos os nosos marcos, de escoitarmos aos rumorosos e non distraernos con lalalás e outros ruídos localistas. Son tempos de que un coruñés sinta seu o Festival de Cans, un ourensán o Arde Lucus e de que un vigués empregue Lavacolla. É o momento de que todos nos poidamos desprazar por Galicia, desfrutar dela e voltar durmir para a nosa casa porque Galicia é non só o barrio, é o noso espazo.

 

Igual ca luz eléctrica alonxou “á Santa" dos camiños, as comunicacións serán quen de arrecunchar aos localismos, que serán xa cousa de mortos porque o tren e as estradas serán cousa dos vivos.