Unha xestión que mata

Ébola, a palabra máis escoitada nestes días, polo menos en Madrid. Cada vez que sobes ao metro, aí está, agochada en cada conversa. Todos se preguntan que como é posible que esteamos nesta situación, que se se arranxará, que de quen é a culpa… Nisto último hai diferencia de opinións. A meirande parte da poboación comenta que a culpa é do Goberno por desmantelar o Carlos III, único hospital preparado para atender enfermidades destas características, un novo erro das políticas de austeridade. Foron tamén eles os que impulsaron a repatriación dos dous relixiosos (en contra da opinión dalgúns médicos a causa dos recortes previos no Carlos III, non por outro motivo), e sacaron peito da xestión, ofrecéndose a dar asesoramento a outros países que puidesen verse na mesma situación. Por outro lado, os cursos de preparación (protocolos, información, actuación…) que no caso de pór/quitar o traxe son de tres semanas, dada a necesidade de adquirir ese proceso como algo totalmente automático (non é un proceso curto, senón que pode levar un bo anaco facelo apropiadamente), foron unicamente tieóricos, insuficientes, nalgúns casos dun cuarto de hora de duración. En definitiva, pésimo.

 

Analizando a xestión da Ministra, chama a atención a súa rolda de prensa, abominable, sen apenas palabras pola súa parte, exceptuando a súa intención de non dimitir, ao responder a un xornalista con evasivas e sen claridade. Cabe destacar tamén as apalabras de Rajoy, o noso insigne e ilustre presidente que dixo que lle “felicitaran” polo saber facer na xestión desta crise (parece claro que ou Rajoy esqueceu o que é a ironía, ou que o inventou). E, ademais, un paso máis aló están certas personalidades, como o Conselleiro de Sanidade da Comunidade de Madrid, con frases como “non é preciso ter un máster para saber como quitarse un traxe”.

 

Dende o Partido Popular, dunha maneira bastante desacertada e descarada, deixan caer que a auxiliar de enfermería (galega, por certo), puido seguir mal o protocolo (que raro, coa preparación intensiva recibida), e chegan a botarlle as “culpas”, cando parece claro que a palabra culpa non pode ir ligada ao nome desta persoa, un exemplo do colectivo ao que representa e que se xoga a vida cumprindo o seu traballo nesta difícil situación. 

 

Dende EQUO, mandamos o noso apoio a todos aqueles que están a sufrir de maneira máis ou menos próxima esta xestión e pedimos a asunción das pertinentes responsabilidades, incidindo tamén, e unha vez máis, na necesidade dunha sanidade de calidade e nunha designación responsable dos Ministros que non inclúa individuos da incompetencia da señora Mato. A nivel persoal eu espero que a cidadanía tome nota de todo isto, da pouca vergoña deste partido esquivando as responsabilidades, véndose superados pola situación, e facendo deste un país de pandeireta unha vez máis en boca de todos por algo tremendamente negativo. En definitiva, estamos a tempo de cambiar de rumbo.