A loita das letras

O ego, do mesmo xeito que o aguarrás que carcome moas e almas insobornables, sempre estivo -e está- moi presente no mundo da arte, das letras. Puidese dicirse que vai da man o amor polas letras co escudo que o escritor ou a escritora necesita para medrar a medida que esquiva as murmuraciones e as cambadelas dos seus mal chamados –ás veces- compañeiros de letras.

 

Exemplos do que afirmo sobran ao longo e ancho da historia da literatura. Por exemplo, temos a disputa entre Quevedo e Góngora, clásico enfrontamento dentro das letras españolas. Góngora consideraba a Quevedo un patán, un catador de viño tabernario, chegando a referirse a el como “Francisco de Quebebo”. Pola súa banda, Quevedo tachaba sen andrómenas ao seu “inimigo” de clérigo huraño, amigo do xogo e xudeu, chegando a consagrarlle grazas ao famoso poema satírico “Soneto a un nariz”.

 

Outro caso de seria disputa intelectual foi a de Ramón María del Valle-Inclán e Manuel Bo. Nunha pelotera sobre a lexitimidade dun duelo ao amencer, o escritor e xornalista Manuel Bo atizou un forte bastonazo a Valle-Inclán, causándolle unha severa ferida no brazo, algo que máis tarde deu paso a unha amputación. Coñecido tamén é o acontecido entre os escritores Vargas Llosa e Gabriel García Márquez. Ao comezo ambos se procesaban unha gran admiración e respecto e, a pesar de que non está claro a orixe da rivalidade destes dous premios nobel de literatura, a cousa culminou en febreiro do ano 1976 en cidade de México cando, chegando Vargas Llosa ao Teatro de Belas Artes, Gabo foi a saudalo e Llosa, sen mediar palabra, propinoulle un gancho de dereitas na cara, facendo que García Márquez caese ao chan.

 

Puidese dicirse, así pois, que o oficio de escribir non está falto de transos, animadversións e espaventos, ou explicado á maneira de Roberto Bolaño: “Poucos son os escritores que renuncian. Xogamos a crernos inmortais. Equivocámonos no xuízo de nosas propias obras e no xuízo sempre impreciso das obras dos demais. Vémonos no Nobel, din os escritores, como quen di: vémonos no inferno”.