Ollos

Tras certos ollos hai lanzas…

Por Alexander Vórtice | PONTEVEDRA | 31/07/2025

Hai ollos acuosos e ollos que piden guerra; hainos que reclaman pan, xustiza e horas de conversas ao redor dunha xerra de cervexa. Existen ollos inadecuados, pedras no camiño, serpes douradas que percorren as veas e as entrañas…

Ollo cun iris azulverdoso | Fonte: GC - Arquivo

Existen pupilas suorentas e retencións de imaxes que marcaron unha década, un século, unha vida e dúas maneiras distintas de visualizar o crepúsculo que hoxe se mostra semidesnudo e fatuo. Hai pestanas pegañentas que non che deixan ver o evidente: todos somos iguais ante o universo, imperfectos ante a carne e inxustos ante as circunstancias que nos marca o destino.

Non todos os ollos abertos observan, e non todos os ollos pechados dormen. Como espellos dunha alma que habita cabeceando ou simplemente esperando a súa hora para saír ao mundo e ver un pouco máis aló do instituido polos demais ollos…

León Daudet dicía que “os poetas son homes que conservaron os seus ollos de neno”; de igual forma, Anxo Ganivet aseveraba que “o horizonte está nos ollos e non na realidade”. En ocasións é conveniente pechar os ollos para ver o irrefutable, para apreciar o ruído ou o silencio, o paso do tempo, a brisa do mar…, xa que a imaxinación é o ollo da alma, e a alma é capaz de aprecialo todo se llo propón.

Tamén hai ollos a media luz, ollos trastornados, disipados pola depresión e o desapego. Son estes ollos os ollos do desengano, que viven angustiados, tristes, seica esperando unha mirada doce que lles faga darse conta de que a vida é un xogo onde os propósitos son diversos dependendo das esencias de cada cal.

Posiblemente, hoxe en día esteamos a vivir o “ollo por ollo.” Nesta sociedade onde prima a imaxe, o desengano e a brusquidade dos egos, seica debésemos aparcar por un instante o trafego da vida ordinaria e mirarnos a nós mesmos procurando respiro e alento.

Tampouco estaría de máis saber que todos posuímos un campo de visión prominente, que todos podemos ver un pouco máis aló do establecido se nolo propoñemos, xa que chegará un día no que se apagarán definitivamente as luminiscencias e os nosos sentidos xa non poderán distinguir entre as sombras, as cinzas ou as luces dunha vida que puido ser o que realmente quixemos que fose.