Homenaxe á II República

A Asociación Cultural O Naranxo e a Comisión pola Memoria Siñor Afranio organizan o vindeiro 14 de abril unha cea para conmemorar o 75 aniversario da proclamación da II República. O acto terá lugar no Hotel Palacio de Lalín ás 21,30 horas.

Por Galicia Confidencial | Galicia | 10/04/2006 | Actualizada ás 09:35

Comparte esta noticia

None
Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta
Comentarios 10 comentarios

10 yeye

Feliz día a tódo-los republicanos.
Saúde.

En España, algunas personas particulares veían en la nueva situación política
una oportunidad para procurarse una fuente segura de ingresos, por lo que hicieron
lo posible por congraciarse con personalidades políticos influyentes del
Reich paraparticipar en la difusión de noticias procedentes de Alemania.Uno de
ellos fue el profesor de la Universidad de Valladolid, Vicente Gay, que se ofreció
a visitar Alemania, escribir extensos reportajes sobre las ciudades recorridas y de
publicar estos artículos en importantes periódicos españoles. Gay había sido
uno de los ideólogos del diario La Nación, que había apoyado la dictadura de Primo
de Rivera manteniendo, asimismo, buenas relaciones con importantes grupos
económicos. También llegó a proponer la creación de una publicación propia, en
caso de recibir de Berlin 14.000 pesetas para su financiación t No tenemos
constancia de que este proyecto se haya llevado a cabo. Pero en los archivos se
halla un contrato firmado por Gay con el Ministerio de Propaganda de Ooebbels,
según el cual éste último había costeado la publicación de uno de sus libros sobre
la «nueva» Alemania con una ayuda de 2.500 Reichsmark6.
También el periodista húngaro Andrés Revesz, colaborador habitual de
ABC, pudo beneficiarse de la generosidad de la Embajada en Madrid. Reque-
¡ido por la Editorial Espasa de redactar un suplemento para su Enciclopedia sobre
el desarrollo de la política alemana desde 1928 (6 páginas, cada una con
148 líneas), Revesz redada un borradory lo presenta a Welczeck, con el fin de
aumentar el exiguo honorario —25 pesetas por página— ofrecido por la Editorial.
Una vez comprobado el alto valor propagandístico del texto, el Ministerio
de Goebbels aprueba gustosamente una subvención única de 500 pesetas
para el feliz autor7.
Es muy conocido el hecho, de que Juan Pujol, Director del vespertino Informaciones,
se encuentra también entre los primeros amigos del Reich. Según
un informe confidencial de la Embajada, Pujol se había enterado de Cesar
Gonzalez Ruano de laposibilidad de recibir una subvención alemana a cambio
de un trato noticioso favorable de su política. Este había sido corresponsal de
ABC en Alemania de marzo a septiembre de 1933, enviando en este tiempo sus
famosas crónicas progermánicas. Gonzalez Ruano publica también —bajo su
firma o la de su pseudónimo— artículos en Infonnaciones. Con anterioridad
González Ruano había obtenido una subvención de 1.000 Reichsmark para su
libro «Seis meses con los nazis» 8

9 yeye

La llegada de los nacionalsocialistas al poder en Alemania supuso cambios
radicales en la política interior y exterior del país. Durante la República de Weimar
las relaciones hispano-germanas habían transcurrido sin grandes sobresaltos.
Pero ahora, el gobierno de Madrid veía con cierto recelo el encumbramiento
del Fuhrer. Aunque estas reticencias no se reflejaron inmediatamente en
los contactos diplomáticos, pronto se produjo un cierto distanciamiento causado
por ladesaparición de la base de intereses comunes y por la nueva situación
en el interior de Alemania, en donde Hitler y sus secuaces se dedicaron a la difícil
tarea de consolidar su posición’. Oficialmente, el Gobierno español se abstuvo
de cualquiertoma de posición contra el nuevo régimen germano, sin embargo
los círculos políticos de la izquierda y su prensa adoptaron unaactitud de
enérgico rechazo, acompañada por manifestaciones violentas y, en ocasiones,
por ataques físicos a ciudadanos alemanes y a sus bienes.
Los resultados del rechazo intelectual del Reich se hacían especialmente patentes
en ladisminución de la influencia alemana en el terreno cultural. En consecuencia,
la Embajada, encabezada por Welczeck, buscaba los medios adecuados
para contrarrestar la propaganda hostil de los periódicos de la izquierda,
liderada —según palabras del propio Embajador— por El Socialista y Mundo
Obrero, seguidos por El Sol, La Voz y Luz. Estas publicaciones denuncian
vehementemente las medidas dictatoriales del gobierno nacionalsocialista, tales
como la quema de libros y las normas dictadas para eliminar a laprensa de oposición.
También El Liberal, Lo Libertad, Heraldo de Madrid y Ahora deciden
no publicar nada favorable sobre los cambios introducidos paulatinamente por
los gobernantes nazis. A ellos no sólo les preocupa la política interna de Hitler,
sino también su actitud belicosa hacia el extranjero2.
Viñas, 1974:10.
2 Sobre la actitud de los periódicos españoles en los inicios del régimen hitleriano vid, la obra de
Mercedes Semolinos Hitlery la prensa de la II República española.
Los periódicos ABC, Epoca, El Debate y La Nación mantienen, por el
contrario su talante amistoso hacía el Reich3.
Los móviles de la izquierda española para su rechazo frontal del nacionalsocialismo
eran, fundamentalmente, ideológicos. Mientras la República de
Weimar y suconstitución habían servido, en muchos aspectos, como modelo, el
desmantelamiento de la organización republicana-democrática del Estado germano
hizo temer al gobierno hispano influencias negativas sobre la —de por
si— conflictiva situación política en España.
Francia aprovechó estas circunstancias para desencadenar extensas campañas
de propaganda, para las cuales se servía de la prensa española afin a sus intereses.
Muchos periódicos de Madrid recibían no sólo material informativo,
sino también subvenciones financieras por su labor anti-germana. Las quejas
presentadas en este sentido por Welczeck ante el Gobierno de Madrid no surtieron
ningún efecto ‘%
En vista de la situación, era vital para los intereses germanos, organizar en
España servicios eficaces de información del Reich. Conscientes de esta necesidad,
desde la ascensión de Hitler al poder, tanto los representantes del partido
nacionalsocialista en España (Auslandsorganisation: AO) como la sede diplomática
germana en Madrid multiplicaron sus esfuerzos por abrir nuevos
cauces propagandísticos, produciéndose entre ambas instituciones frecuentes
choques por el control de los mismos.
También en Berlin existían problemas de competencias respecto a la propaganda
en España. Al margen del Ministerio de Asuntos Exteriores («Auswártiges
Amt») el Ministerio de Ilustración y Propaganda empleaba personas más
identificadas con la ideología nazi que los funcionarios diplomáticos para
cumplir tareas especiales. Entre ellos se encuentra el Consejero Secreto Dr. Heide,
Director de un «Servicio Extranjero de Prensa» («Ausland-Pressebtiro
GmbH») en Berlin que, a su vez, empleaba en el extranjero personas de confianza,
que tenían la misión de suministrar informaciones utiles para la preparación
de material propagandístico para cada país. En los años 1934-36, el
Dr. Heide intervino activamente con informes y sugerencias sobre la organización
de un servicio de noticias en España, que fuera lo más adecuado para la
mentalidadhispana.
Nos encontramos, por tanto, entre los años 1933 y 1935 en suelo español
con diversas organizaciones propagandísticas germanas que actuan de forma independiente,
haciéndose, con frecuencia, la competencia en vez de colaborar
entre sí, creando de esta manera notable confusión. La Embajada en Madrid intentará,
a lo largo del año 1935, coordinar a todas ellas y de hacerse con su control.
Analizaremos, a continuación, los protagonistas y los hechos.

8 anonymous

«Franco é o do autarquismo, meu amijo.»

Franco foi do autarquismo - política económica moi querida polos facismos - ata a devaluación da peseta, plans de estabilización e chegada dos ministros do Opus Dei (que levában-se moi mal cos da Falange, que en realidade eran ideolóxicamente de esquerdas); en realidade esas cousas foron o mesmo. Todo esto alá pola segunda metade da década dos 50.

A chegada da xente do Opus Dei trouxo unha tímida liberalización da economía. A devandita liberalización, xunto a orde política que tanto gusta ós grandes inversores (si é con democrática ou non é-lles un detalle de pouca importancia), o auxe do turismo - Fraga como “estratega“ valeu sempre moito -, os cartos que os emigrantes españois enviaban a España, os plans de industrialización e a axuda dos Estados Unidos - tan indirecta como importante: préstamos do FMI en moi boas condicións - fixeron que a economía nesa segunda parte do franquismo medrase tanto ata a crise do petróleo de 1973.

Certo que é que houbo moitas eivas, como a enorme desigualdade entre rexións de España: por exemplo, Franco privilexiou a Cataluña e ó País Vasco (si, ós pais e avós dos que hoxe andan detrás dos nacionalistas estaban moi ben con Franco; nas masías dos plutócratas cataláns cantába-se o “Cara al Sol“ que daba xenio). Eivas que hoxendía seguimos pagando.

Polo tanto, falar de autarquismo - que foi un inmenso fracaso, Franco deixouno por que non había outro remedio; económicamente foron entre 15 e 20 anos perdidos - non é de todo certo.

7 yeye

Estaba intentando respostar ós teus argumentos pero renuncio, tes razón, de Historia da II República sei máis ben pouco.
De tódolos xeitos vexo cousas na túa contestación que me confirman na miña distancia con respecto a ti:

-Recurres a Tamames, erro imperdonable que te califica. Hai poucos economistas máis "dicharacheros" ca el. É un economista pufo que se veu na obriga de recurrir á literatura e ó xornalismo de gabinete para poderen manter unha imaxe boa de si propio. E a qué prezo.

-Dis que "O dereito de folga ten os seus límites. E se non aceptamos que os patronos contraten a matóns para reventar folgas, tampouco debemos aceptar que os traballadores utilicen a violencia. Coido que non é difícil de entender".
Miña nai querida, que poucas ganas de entender a situación histórica daquela xente. Se ben sei pouco da República en si, si que sei algo da situación económica da época, e das condicións laborais. Xa verías ti se traballaras daquela nunha fábrica o que ías pensar. O patrono non só reventa folgas, eso é unha nimiedade. Había grupos parapoliciais encargados da represión do sindicalismo nas fábricas, había o que hoxe se conoce como asasinatos selectivos... e a explotación laboral, claro. O goberno da nación amparaba a estes empresarios.
Nesas circunstancias non me extraña nadiña a violencia obreira.

-E por útlimo, e máis extraño, quedei petrificado, meu amigo, con esto: "póde-se utilizar para lexitimar a dictadura de Franco, xa que é evidente que neses anos as condicións materiais de vida dos españois melloraron moito. Mesmo Franco creou a Seguridade Social e o INSALUD. Daquela, era Franco un demócrata?"

En serio, non entnedo se é ironía ou colapso mental. Franco é o do autarquismo, meu amijo. Máis alá da pobreza e a fame que causou a Guerra Civil, este señor foi quen de impoñer, contra toda lóxica, o autarquismo máis feroz e pauperizador, creo que durante cinco anos. Despois, pouco a opuco foise dando conta de que por ahí o seu rexime non duraba un salto de cabra e comezou a apertura e a baixada de pantalóns ante o goberno EEUU. A apertura política significou comercio e progreso, e tendo en conta que tanto Franza, com Italia, como GB, como Alemaña, estaban a crecer a ritmos superiores ó 7% anual, e fixeron esto durante moitos anos, que se beneficiaban do plan Marshall, pois claro, algunha faragulla caeu por aquí.
Decir que é mérito franquista o INSALUD... eu creo que era namais que seguir o ronsel marcado polo resto de Europa. Son os anos nos que o Opus se fai co mando no rexime e mete a tecnócratas bastante capaces.

Por outra banda ainda non entendo qué tes realmente contra a república como sistema de goberno, nin contra a II República en concreto.

Máis que ler moito ou pouco, meu amigo, o que hai é que saber ler.

6 anonymous

A César Vidal non o teño lido. Nin tampouco a Pío Moa, antes de que o saques. Xa hai moitos anos que os excesos da esquerda están escritos nos libros de historia, o mesmo cós da dereita. Deixo como adiviña os nomes do autores: eu leerei cousas que pretendes censurar; ti, semella que pouco o nada.

Por outra banda, non sei que es ti para decir qué historiadores son bos e cales malos. “Tics“ coma este reflicten que tipo de persoa es: como Franco, pero en vermello.

Eu nunca falei da filiacións masivas a ningún sindicato ou partido político. Pola contra, unha das cousas máis raras da guerra civil foi a enorme importancia que nos dous bandos tiveron formacións que empezaron minoritarias: a Falange no bando azul e os comunistas de obediencia soviética no bando vermello.

Demostras saber pouco do que falas, xa que se tiveses lido algo máis cas lecturas “políticamente correctas“ (ou falando claro: as autorizadas pola Grande Secta Progre) saberías que dentro da propia Falange tamén intercambiaban munición e granadas, e non estou a falar de loxística. Saberías que un mecánico de aviación de apelido Hedilla liderou o bando perdedor, foi condenado a morte e indultado por Franco (i expulsado da Falange). Saberías iso e o utilizarías como réplica. Réplica pobre, porque no bando azul sempre houbo mando único e no vermello tardaron demasiado en ter algo semellante. E nunha guerra, se falla o mando...

Eu nunca dixen que a democracia limitába-se a votar cada catro anos. Tan importante como votar é a división de poderes, que espero que non che teña que explicar que é. O dereito de folga ten os seus límites. E se non aceptamos que os patronos contraten a matóns para reventar folgas, tampouco debemos aceptar que os traballadores utilicen a violencia. Coido que non é difícil de entender.

Tampouco creo que sexa difícil de entender que democracia significa "goberno do pobo" e que non ten nada que ver coas condicións de vida, mellores ou peores, da xente. E que unhas condicións de vida malas non xustifican a violencia.

Por outra banda ese argumento mesmo póde-se utilizar para lexitimar a dictadura de Franco, xa que é evidente que neses anos as condicións materiais de vida dos españois melloraron moito. Mesmo Franco creou a Seguridade Social e o INSALUD. Daquela, era Franco un demócrata?

Respecto as condicións de vida naqueles anos, habería que apuntar os seguintes datos:

* o atraso español respecto a países que lideraron a Revolución Industrial era - i é hoxendía - evidente, pero non é menos certo que España seguía a ser un dos países máis ricos e adiantados do mundo
* pensa na situación de Alemania e a sua hiperinflacción, con billetes de millóns de marcos en circulación
* naqueles anos as economías dos países occidentais estaban a pasar momentos duros tra-lo crack bursátil de 1929 nos Estados Unidos, que acabou por afectar, entre moitos outros países, a España
* esa república que semella que tanto te gusta fracasou en algo tan esencial coma a reforma agraria, algo de gran importancia tendo en conta o enorme porcentaxe de poboación que vivía no agro; digo eu que iso terá que ver coas malas condicións de vida que había

Que nin ten cultura nin sabe pensar es ti. Pero nunca é tarde, de modo que podes empezar por un bo artículo publicado hoxe de Ramón Tamames - que seica non é dos que ti chama “facha“ - en estrelladigital.es:

http://www.estrelladigital.es/a1.as...