O monstro de Ferrol

“… pero moita xente matou ese condenado...” (Con motivo da efeméride do pasamento do monstro de Ferrol)

Por Xoán Vázquez | New Yersey, USA | 26/11/2010

Meu pai, camiño dos 85 anos, criado baixo a crenza de que Franco era un santo cuxa inspiración esforzo e sacrificio habían salvado a España de caer nas gadoupas das forzas do mal, engadía o seu silencio de home convencido – polo o engano, claro -  aos postulados dos acólitos do pro San Francisco Franco - arestora enredados noutros  sacros oficios -, que xa finado o Caudillo nos presentaban feixes de probas  e evidencias doutros tantos feixes de milagres atribuídos a aquela alma sacrificada, en vida sempre guiada por inspiración divina, para xa na morte ser tocada pola mesma man de Deus. Destinada, pois, a ser  beatificada. Sendo do fecundo de milagres o máis grande o irrevogable feito de que salvou a España de caer nas ateas perversas e inmorais gadoupas dos comunistas, anarquistas e ateos que ameazaban con desanaquizala, guiándoa polos vieiros da perdición á destrucción moral. E reclamaban, con esa humildade que soamente os déspotas  máis “puros” enxertados na arbore da hipocrisía mesquiña e pertinaz son capaces de profesar e proxectar, erguelo aos altares da devoción eternal. Que saiban os máis novos que non é ningunha lenda (o do San Francisco Franco), aínda eu me lembro cando algúns propuxeron canonizalo, non sei se antes ou despois de canonizar a Isabel e mais Fernando. Ao mellor o máis sabio e coherente houbera sido unha cerimonia unificada: aquilo do  monta tanto.

Meu pai é un home bo, cun grande espírito de entrega e sacrificio. Pertence á colleita daqueles homes labregos que nunca souberon o significado da palabra “ética”. Nunca lles fixo falta sabelo, non souberon vivir doutra maneira. E por iso que podían ser enganados, que o foron, e traizoados, que tamén, mais nunca corrompidos, que endexamais. E tamén é por iso que non me sorprendeu que nestes últimos anos - por lóxica da vida xa con deixes a derradeiros -, e a medida que se foron facendo públicas as atrocidades do franquismo, o seu nobre espírito, sempre receptor á verdade, se for alimentando coas pequenas faíscas de luz que foron caendo naquel pozo de escuridade que desde rapaciño lle foron labrando para ser utilizado como un vertedoiro onde almacenar  mentiras andrómenas e enganos; ou sexa, mansedume e obediencia.

Sentado nunca cadeira á  mesa da cociña, envorcado sobre a baralla, seus cansos ollos de cando en cando enxergando o televisor que trataba o asunto dos desaparecidos na posguerra, memoria histórica e outras lerias. Naquel intre o reporteiro falaba  concretamente da xente de ben que en Ferrol fora asasinada, de como algúns dos cadáveres foran amarrados uns aos outros e vertidos e afundidos  no medio do mar para que nunca máis deles se soubera. Foi alí cando en soliloquio, sen erguer a cabeza nin mirar ao televisor, namentres descartaba se lle escapou da alma coma un reflexo espontáneo dun pestanexar perante un lixo inesperado e insolente  aquilo de  “… pero moita xente matou ese condenado...”.  Rebotaron na miña cabeza aquelas verbas con esa forza sutil e apracible capaz de apagar tódolos outros moitos ruídos e facer que o tempo fique quedo namentres os tópicos agonizan. Olleino. Non dixen nada. Non quixen indagar no escoitado. Non sei nin se se  deu conta do que dixo. Sei, e abóndame con iso saber, que meu pai xa non ha finar os seus días axeonllado nos altares do engano rezándolle ao monstro de Ferrol.  E sei tamén, certo, que nunca é tarde para o desengano.