Tentando vivir no rural entre grandes muíños eólicos
"O Silencio dos Eólicos" é a última cinta do xornalista e cineasta Aser Álvarez. Unha producción que indaga nas transformacións da vida rural e dos retos para poder subsistir no campo galego.
Por Galicia Confidencial | San Sadurniño | 08/06/2019 | Actualizada ás 22:00
O cineasta e xornalista Aser Álvarez, residente en Compostela e fundador da produtora Arraianos Producións, está de volta cun dos seus documentais, "O Silencio dos Eólicos", o retrato dunha familia de gandeiros de vacún que habita "nun lugar onde só viven eles, gañándose a vida dignamente e criando aos seus fillos no rural".
Realizou o profesional esta película para o festival Chanfaina Lab ao que foi convidado, que é "un proxecto moi fermoso" que fascina ao creador porque se organiza no pequeno concello coruñés de San Sadurniño, ou "Sansa", e serve "para documentar o patrimonio material e inmaterial desa zona e convidar os veciños a facer cinema e a que vexan pezas audiovisuais sobre a súa realidade realizadas por cineastas foráneos".
Moitos directores de prestixio van ao municipio a facer os seus traballos, pero tamén hai xunto a eles artistas locais como Cruz Piñón e Abel Veiga, dous dos que o director Álvarez declárase fan incondicional e define como persoas "cheas de talento e frescura, que se animan a facer cinema grazas ao festival".
"VIDA DIGNA NUNHA ALDEA"
No marco deste orixinal evento, Álvarez elaborou este curto documental, no que retrata a unha familia diferente, que se dedica a producir leite de vaca e que "realmente son un exemplo de vida digna nunha aldea remota de Galicia, nun lugar no que non hai ninguén máis á parte deles, na Serra de Forgoselo".
A casa da familia Arnoso está á beira dun parque eólico, "polo que o forte son que facían os ventiladores ao amencer chamoulle a atención, relata, "pero máis aínda un día que non sopraba o vento e estaban parados".
Preguntoulle ao protagonista da historia se non lles incordiaba o ruído que facían e obtivo por resposta que "o que molesta é que deixen de soar", xa que están "habituados a escoitalos e o raro é que non soen".
Por iso pareceulle que "O silencio dous eólicos" era o mellor título para aquela peza audiovisual gravada nun lugar tan peculiar e editada polo seu "socio e mestre", Plácido Romeu.
O PODER DOS EÓLICOS
"Sempre falamos dos eólicos como unha enerxía limpa pero realmente discrepo desta idea, e téñolles bastante teima porque no noso país empezaron a plantar eólicos indiscriminadamente sen importar a paisaxe", argumenta, aínda que recoñece que ao mesmo tempo tamén lle atraen visualmente eses "xigantes ruidosos".
É por iso que con esta peza pretende "convidar a soñar que outros modelos de desenvolvemento rural son posibles e desexables". Defende a mensaxe "dunha Galicia non só chea de eólicos e de eucaliptos ou granxas intensivas de porcos e pitos, senón un país cheo de xente nova vivindo do aproveitamento multifuncional da terra e do gando, respectando o medio e criando aos seus fillos no rural".
Alegación que pon de manifesto o compromiso do polifacético xornalista co rural, ao igual outros dos seus múltiples proxectos como o Festival de Cinema Rural Carlos Velo, que xurdiu "froito da necesidade de abordar a crise do mundo rural desde unha perspectiva contemporánea, orixinal e creativa".
Con esta mesma idea creou a feira FICRural, que será este ano na segunda quincena de setembro en Santiago, converténdose en "un foro de intercambio e divulgación de experiencias innovadoras contra o holocausto do rural".
O RURAL
"O rural non é un sinónimo de atraso senón todo o contrario. Cultura vén de cultivar, de traballar a terra, algo que se nos esquece. Cando falamos de cultura pensamos que falamos de algo elitista, cultureta, urbanita e posmoderno, pero non é así", reflexiona este documentalista. Sen dúbida o documental é o xénero que sobresae na súa carreira, e considera que "é unha ferramenta útil e moi necesaria no momento actual, sobre todo para facernos pensar".
A pesar de ter un extenso percorrido, con traballos de éxito como "100% CEF", polo que conseguiu un Mestre Mateo, ou a longametraxe "Sísifo Confuso. Traballos e días de Francisco Leiro", entre outros, confesa que non se considera un cineasta, senón un "simple aprendiz que aspira a contar historias".
Sen abandonar o seu defensa do medio rural, Álvarez segue embarcado en diferentes proxectos "para seguir soñando con cambiar o mundo, pois con pequenas iniciativas pódense remover conciencias", polo que sentencia que "oxalá houbese un Chanfaina Lab en cada concello rural de Galicia, porque o pequeno é fermoso".
