Psicofármacos?, si grazas, mais non así

“As persoas con trastorno mental lanzaron unha mensaxe cada vez máis clara sobre a necesidade de axustar a súa medicación á dose mínima que lles permita desenvolver unha vida o máis normalizada posíbel cos menores efectos secundarios. Hoxendía, a medicación é a única vía que teñen estas persoas para estabilizar a súa enfermidade, pero en moitos casos produce unhas secuelas devastadoras sobre os pacientes e non sempre se realiza un traballo o suficientemente preciso para acadar a dose ideal, que é diferente en cada individuo”(*). (FEAFES- Galicia, 2014).

Podemos? Si, por nós mesmos

Na Irmandade da Sanidade Galega vimos de celebrar hai ben pouco a cuarta asemblea xeral, na que se homenaxeou a obra e figura do Dr. López Nogueira, polo seu labor a prol da nosa lingua. A existencia da ISG é, en si mesma, unha anomalía necesaria. Anomalía por canto irmanarse para defender o uso normalizado da lingua propia do país, nunha actividade tan esencial como a sanitaria, parecería algo incomprensíbel e mesmo extravagante. Necesaria por canto a nosa lingua esmorece.

Feijóo, Mosquera, emenden o Libro Branco

A Cátedra de Psiquiatría Infantil da Fundación Alicia Koplowitz – Universidade Complutense de Madrid, presentou este ano o primeiro Libro Branco da Psiquiatría do Neno e do Adolescente. Xustifícase este documento pola necesidade de coñecer a realidade da atención en saúde mental aos menores nos diferentes territorios do Estado español. O momento, por máis que serodio, é acaído por canto o Ministerio de Educación español ven de incluír no catálogo de especialidades médicas á Psiquiatría Infantil, unha demanda antiga e reiterada das asociacións de doentes e de profesionais sanitarios. Este traballo da Cátedra chega co aval dos seus autores, un comité constituído por profesionais de recoñecido e indubidábel coñecemento, traxectoria e prestixio de todo o Estado, e máis polos responsabeis de saúde mental das Comunidades Autónomas (CCAA). Tamén de Galiza.

Boca grande, política cativa

A empezos deste outubro, como cada ano, celebrouse o Día Mundial da Saúde Mental. O recentemente nado Movemento Galego da Saúde Mental tentou, con diversos actos ao longo do país, evidenciar a difícil situación cotiá que viven na Galiza as persoas que sufren un trastorno mental grave (TMG).  O obxectivo era tornar o formalismo festeiro e autocompracente da data –deseño corrente da administración- en visibilización dos enfermos, en clarificación da súa situación, e en compromiso cas solucións, sendo canle para os propios doentes protagonizar ese día. Fronte á continua mesta brétema de desinformación oficial, compría evidenciar obxectivamente con números, documentos e experiencias, o desleixo da Consellería de Sanidade na atención a estas persoas. 

Suicidarse

Galiza ten unha taxa de suicidios moi elevada -superior á media do estado español-, situándose preto da dalgúns países europeos tradicionalmente con alta suicidabilidade -Suecia e Dinamarca-, se ben lonxe dos de maiores índices -Rusia, Eslovenia ou Hungría-. Mais non só se mantén esa triste posición relativa: nos últimos anos ten habido mesmo un aumento en valores absolutos, como recollen as estatísticas do INE (ca. 12/100.000 hab, un 30% superior á media do Estado).

"Va tacito e nascosto"

O proceso de privatización do sistema sanitario público galego é xa un feito e segue un plan. Os colectivos na defensa da sanidade pública (SOS Sanidade Pública e a Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública), así como os sindicatos maioritarios (nomeadamente CIG Saúde) levan tempo informando, explicando e denunciando -con datos obxectivos e verificabeis-, as decisións do goberno de Núñez Feixóo de ofrecer ás empresas privadas o que é patrimonio de todos nós. A ninguén se lle escapa que o deseño desta privatización, xa en marcha, non nace da testa da Conselleira Rocío Mosquera e do seu equipo de “encargados” –nunca faltou un roto para un descosido, nin un corno para un atrevido-.

Pechar os manicomios

Escoitar na boca da dereita neoliberal –privatizadora a esgalla dos servizos públicos - consignas progresistas, é un esperpento. “Pecharemos os manicomios!”, proclaman dende a Consellería de Sanidade, satisfeitos por coroar un vello obxectivo dos movementos sociais e profesionais máis comprometidos cos enfermos mentais. Décadas porfiando por pechar os frenopáticos, mais non simbolicamente. Compría rematar co manicomial, acadar a desinstitucionalización: sacar do hospital, xerar estruturas comunitarias e superar a dependencia institucional do doente (F. Rotelli). Ergo, dotar de novas ubicacións, de redes complexas de servizos e axuda para unha cidadanía con plenos dereitos. E engadiríase: ofrecer unha atención integral -médica, psicoterapéutica, social e laboral- avalada por evidencias científicas. Pechar os manicomios non significa só clausurar un espazo físico –que teima a da dereita co ladrillo!-. É diso realmente do que falan na Consellería? A dúbida xustifícase por canto o goberno de Núñez Feixóo está inzado de bocaláns, mestres da impostura e da propaganda.

Un futuro escrito a lapis, o problema

Hai expresións, berros de desesperación, que non deixan indiferente. Cando uns pais deciden “entregar” o seu fillo á Administración, buscando paz, respiro e acougo, seguros e tristes da decisión tomada, cun desapego terríbel, estarrécese o corpo do máis sosegado. “Quédense co meu fillo!”, decía unha nai desolada co seu cativo de doce anos. “Non podemos con el, destrozounos a vida, non facemos bó del..., tentou guindarme escaleiras abaixo..., bateu no pai o que quixo... insúltanos, fai o que quere”. Non se trata dun neno traveso, zarapelo, lacazán, badanas e trasno. Desos hai a moreas, e van indo ao rego (ou non). A historia deste neno que tentan, sen éxito, entregalo ás institucións, é outra. É a historia dos rapaces cun trastorno grave de conducta (TGC). Unha realidade dramática, na que pais sobre todo, mais tamén profesores, educadores e terapeutas, están moi sós.