O show de Domínguez

Adolfo Domínguez, tal e como fixeron algúns estudantes que padecían a Universidade franquista, creu atopar na Franza dos anos sesenta do pasado século unha parte do paraíso que habitaba nas súas cabezas de rebeldes incomprendidos.Seguramente alí coñeceu o movemento “Dadá” promovido por Tristan Tzara e talvez presenciou algún dos espectáculos que organizaban na rúa para “épater le bourgeois”.Semella que esa pegada biográfica pode explicar o seu particular manifesto polo despido libre proclamado o pasado mércores en Compostela.As súas palabras non estaban pensadas para deixar indiferentes aos espectadores, fosen ou non burgueses.Quería escandalizar e provocar unha singular atención mediática.

A derradeira carta

Nos últimos días, Núñez Feijoo desmentiu dúas veces algúns dos seus argumentos preferidos a respeito da política lingüística que pretende desenvolver, demostrando que as receitas deseñada nos laboratorios de San Caetano non garanten sempre a solvencia suficiente para cadrar os círculos retóricos que lle preparan os asesores.Obsesionado por manter a confianza dos sectores que fan apoloxía belixerante dunha España uniforme sen “particularismos idiomáticos”, tivo que recoñecer que a oposición ás “Bases” elaboradas polo seu goberno non procedía só dos nacionalistas galegos senón dunha plural constelación de asociacións políticas, sindicais, cívicas e culturais.Ou sexa:a caricatura dos “extremistas” que se enfrontan ás “centradas e razoábeis” propostas gobernamentais ficaba arruinada nas ondas marciais da COPE. Unhas horas despois, preocupado polos apoios que recibía a convocatoria de folga no ensino non universitario, suxeriu unha confusa retirada parcial e temporal do contido presente nas “Bases”.

Democracia aritmética

O proceso de sucesión de Xosé Luis Baltar na presidencia do PP de Ourense é algo máis que un asunto interno desta forza política. É un espello onde se reflicte o xeito de entender o funcionamento democrático no seo do partido que ten, neste momento, a responsabilidade de gobernar as institucións galegas.Ademais, o resultado do proceso ourensán delimitará o alcance real da hexemonía de Feijoo no postfraguismo.

Un síntoma chamado Díaz Ferrán

Nas tres últimas décadas ten habido importantes episodios de corrupción no mundo da política.O caso Filesa, os fondos reservados de Vera e Roldán, “Marbella vice”, a operación Gürtel, os “pelotazos” de Santa Coloma...En todos eles, sempre houbo un denominador común:a opinión publicada descualifica –con intensidade diferente en función da adscrición partidaria- aos directamente afectados e solicita rectificacións profundas aos dirixentes das forzas políticas, advertíndolles da desafección que poden sufrir dos seus votantes.Poren, en case todos os casos, a reacción dos electores foi moi benevolente:os niveis de abstención non medraron significativamente e a cativa penalización rexistrada foi directamente proporcional á intensidade da autoubicación na banda esquerda da cartografía electoral.

O malestar do ex-presidente

Cando lin as referencias xornalísticas sobre o contido da conferencia do ex-presidente Pérez Touriño tiven a sensación de estar asistindo a un "remake" de algo que xa vivira no pasado.Permítaseme unha cativa viaxe polo tempo.No mes de Febreiro do ano 1981, poucos días despois do intento de golpe de Estado, coincidimos varios profesores no bar da Facultade de Económicas da Universidade de Santiago.Era algo habitual:aproveitabamos o momento de tomar café para comentar e discutir a respeito da actualidade política.Emilio Pérez Touriño militaba, daquela, no PCG e eu formaba parte do MCG...

MAIS BNG

As eleccións do pasado 1 de Marzo tiveron un forte impacto no BNG. A sorpresa dun resultado inesperado foi acompañada da lóxica frustración por ver reducido o labor gobernamental a un corto espazo de tres anos e medio sen ter oportunidade de aproveitar a experiencia para corrixir -nunha nova andaina en San Caetano- as deficiencias rexistradas e poder consolidar os evidentes acertos protagonizados no seo do bipartito...

Asignatura pendente

O acordo acadado entre Rodríguez Zapatero e Mariano Rajoy para promover a Alberto Oliart como presidente da CRTVE suscita diversas reflexións. A primeira ten a ver coa dupla vara de medir que utilizan os dirixentes dos grandes partidos cando se trata de asegurar e/ou neutralizar o control dos medios públicos de comunicación. Os mesmos que predican habitualmente a bondade abstracta do rexuvenecemento das listas electorais e dos cargos orgánicos non dubidan en botar man dunha persoa que xa pasa dos 80 anos para dirixir este ente estatal...

Excepción ou regra?

O medre da xeografía dos presuntos casos de corrupción está cuestionando un dos principais lugares comúns do argumentario defensivo utilizado por moitos responsábeis políticos.Estariamos -segundo a interpretación que escoitamos en tantas ocasións- ante as excepcións que confirman a regra da honestidade xeral que rexe na xestión das institucións públicas.Poren, a diversidade territorial e partidaria dos sumarios xudiciais abertos induce a pensar na verosimilitude dunha hipótese inversa:os comportamentos eticamente irreprochábeis son minoritarios no ámbito da elite política que administra recursos públicos...