Democracia aritmética

O proceso de sucesión de Xosé Luis Baltar na presidencia do PP de Ourense é algo máis que un asunto interno desta forza política. É un espello onde se reflicte o xeito de entender o funcionamento democrático no seo do partido que ten, neste momento, a responsabilidade de gobernar as institucións galegas.Ademais, o resultado do proceso ourensán delimitará o alcance real da hexemonía de Feijoo no postfraguismo.

Por Xesús Veiga | Santiago | 09/01/2010

O actual líder do PPdG experimentou unha primeira derrota coa negativa de X.L. Baltar á proposta de repetir outro mandato na dirección provincial. E agora pode sufrir unha segunda desfeita de categoría superlativa:o clan baltariano pretende impedir que o alcalde de Verín acade os avais necesarios para ser candidato formal na batalla do 30 de Xaneiro.Ou sexa:conseguir unha vitoria sen prisioneiros.Co estilo búlgaro que tanto lle gusta ao inquilino –ou propietario?- da Deputación de Ourense –ou de Sicilia?
 

Igual que o algodón, Baltar non engana.Practica dentro do partido o que fixo sempre na sociedade. A estas alturas non vai cambiar e moito menos se está o seu fillo polo medio porque como afirmou recentemente:”a familia é a familia”.E Feijoo? Que pedagoxía creativa vai mostrar neste proceso electoral interno? Porque se a democracia que el defende reduce a súa sustancia á contabilidade aritmética dos apoios de cada candidato, Baltar&Baltar non precisan de ningunha caste de adoutrinamento ditado dende Montepío. Ate o momento non sabemos as novas ideas coas que o candidato de Núñez Feijoo quere seducir á militancia provincial. Se do que se trata é de substituír o nome da persoa que realizará, no futuro inmediato, as propostas que ningún afiliado poderá rexeitar, o presidente da Xunta vai ficar –cando remate esta batalla- sen barcos e sen honra.
 

Xosé Manuel Baltar ten claro cal é o seu sinal identitario:”Temos unha conciencia moi forte, mais que de galegos, de ourensáns”.Feijoo, nado nos Peares, non dá atopado a pedra filosofal para ser profeta nunha provincia que ven sendo o alfa e omega da política galega. Mentres, algúns seguiremos buscando –utópicamente?-a democracia non aritmética, a que merecen protagonizar persoas con algún pensamento propio e sen depender dos favores do mediocre dirixente de turno.