E a cor de 2015 é...

"Estou seguro que tanto no corazón do baleiro coma no corazón dos homes hai un lume ardendo." Yves Klein (Museo Reina Sofía, Madrid,1961). E para o home de traxe gris que buscaba a enerxía poética ese lume era AZUL. Volveremos ao artista chamado "o monocromo" porque imos falar de COR, da cor da comunicación, das tendencias, da arte e presentarei un tesouro editorial onde precisamente a cor serve como medio de transporte a outros sentidos (Libros de Valentino). Pero agora, concentración, cal será a cor de 2015?

Por O faro de Hopper - Leticia Pérez-Lafuente | Madrid | 26/05/2014

Klein tras o seu Muro de Lume (1961)

Klein rolo en man

Mente en branco. Non podo contestar esta pregunta, podo facer as miñas apostas utilizando o meu olfacto cromático pero será PANTONE a que nos responda. Desvelaranos a cor de 2015 tras un proceso de investigación e de relación de información que a empresa desenvolve en torno ao deseño, o cine, os eventos culturais, o deporte e a actividade mundial en internet entre outros campos. Este labor de observación e interpretación serve a PANTONE para encontrar o ton que define a través dunha COR a actitude e o sentir emocional do ano que empeza.
 

Orquídea Radiante

 

Orquídea Radiante (18-3224 ) é segundo PANTONE, a Cor do Ano 2014. Contóunolo Vogue, o resto de cabeceiras lifestyle e o propio PANTONE a través da súa magnífica web corporativa e as súas redes sociais. Pero, realmente, isto de que vai? As cores xa están inventadas; que achega PANTONE? Pois dúas cousas xeniais: ORDE e SENTIDO.

1. ORDE. Achega unidade. Pon nome á cor e asígnalle un código numérico. Isto fai posible identificar e sistematizar de forma exacta cores planas. As cores vólvense matemáticas, o que facilita o traballo de deseñadores de todo tipo (gráficos, téxtiles, industriais). É a XESTIÓN DA COR (PANTONE xestiona un activo que non creou).

2. SENTIDO. Viste A CADA COR de SIGNIFICADO, achégalle contido por si mesmo, sen necesidade de estar asociado a un obxecto concreto. Pon nome e actitude á cor. É a COMUNICACIÓN DA COR (un activo xenuíno que SI inventou PANTONE).

É xusto o punto 2 o que confire a PANTONE a autoridade para converter unha cor en tema de conversa durante 365 días e crear en torno a el INICIATIVAS ALTAMENTE CONTAXIOSAS. É un labor de poetas? En absoluto, é un labor de estrategas, e dos bos!

Imaxinemos tres segundos do mundo sen PANTONE:

-Quero o fondo vermello

-En que vermello?

-En vermello tirando laranxa, con algo de amarelo.

-Cómo????...E empeza o agravio...

Co práctico que é dicir, “O quero en cor  Mandarina Tango " (17-1463) (Cor do Ano 2012) ou en  Vermello Verdadeiro  (19-1664) (Cor do Ano 2002) ou en Mimosa (14-0848) (Cor do ano 2009). 

Pero como as cores xa están inventadas, encontro que a verdadeira ALQUIMIA de PANTONE está nas súas PALABRAS, en como definen as cores e o labor de comunicación que poñen en marcha en torno a eles. Isto vai máis alá dunha campaña tradicional ou do envío de comunicados de prensa; o que a empresa consegue coas súas investigacións, o seu entusiasmo e a súa sabia capacidade de relacionar contidos é unha auténtica DECLARACIÓN DE INTENCIÓNS.

Mentres definía o Verde Esmeralda (cor do ano 2013) como “un ton que achega harmonía e se refire á prosperidade”, en 2014, PANTONE presentou o Orquídea radiante como un ton que "esperta os ollos e fomenta a expansión da creatividade". Se isto non é inxectar paixón á comunicación dunha marca, a min que me rexistren! Saben ben o que fan os meus amigos de PANTONE.

Este Faro quere saber máis sobre O PODER DE SUXESTIÓN DA COR. Clara Castillo (Project Manager do equipo do anticuario e decorador Lorenzo Castillo) e Mónica Vélez (Product Manager de accesorios en Blanco) comparten co Faro de Hopper o que a cor significa no seu ámbito profesional.

A aposta de Clara Castillo para a cor de 2015: a 'magenta'

"A elección das cores é a espiña dorsal dos proxectos, a partir desa decisión estrutúrase todo o demais. A cor é o que crea un determinado ambiente." Clara Castillo

"O Street style das grandes cidades, movido pola webs de moda, inflúe nas pasarelas e nas cores e formas das coleccións." Mónica Vélez
 

A aposta de Mónica Vélez para a cor de 2015: un ton tribal ou selvático

"Hai cores que sempre triúnfan en decoración como os azuis pacíficos ou os elegantes marrón claro. As tendencias en decoración son máis repousadas que na moda, non cambian tan bruscamente." Clara Castillo

"Non todas as cores son doadas para a venda de moda masiva ou mainstream. Dende que un deseñador aposta por unha cor en pasarela ata que calla na rúa pode pasar máis dunha tempada. A moda está chea de visionarios e individualistas e isto tamén se traslada á elección das cores." Mónica Vélez

En canto a cifras, PANTONE sistematiza un total de dez mil cores que en ámbitos de uso decorativo e de deseño quedan en torno a dous mil. O equipo innova tamén nos formatos, as súas cartas de cores son cada vez máis prácticas e sobre todo estimulantes. Probastes a estendela sobre o chan e velas con calma? Xogar a imaxinar que cuarto, que peza, ou que obxecto tinguiriades con elas é unha ximnasia mental que sobe o volume dos bos pensamentos.

Pantone

A cor atráenos e nós pensamos e sentimos a través da cor. PANTONE sábeo e a súa forma de difundir o seu negocio é para min unha mestura exquisita de intuición e coñecemento en torno ao branding e a comunicación corporativa de engagement (cando a marca é capaz de crear lazos de identificación e amizade co consumidor).

Tanto en Facebook coma en Instagram PANTONE pinta ben. As súas iniciativas ensánchanse e abranguen cada vez máis ámbitos creativos. Anímovos a gozar con eles. Veredes que aínda que a cor do ano está moi presente, isto non lles impide comunicar variadas accións ou establecer novos rankings como a Cor do Mes. Á súa vez, a compañía promove outras marcas que fan homenaxe ao seu labor como Feastandwest ou Chanel.

Ímonos ao "canvas" (lenzos), lugar onde se terzou o desafío entre a cor e a liña. Século XVI, a escola veneciana, cunha segunda xeración cobrando vida nas figuras de Giorgione, Tiziano, Veronés e Tintoretto, abandonou o estilo algo rexio de antecesores como Bellini ou Mantegna para cargar de máis luz e brillo as súas cores. Buscaban emocionar, deixando que os sentimentos emanasen non tanto do relato pictórico senón da intensidade da cor. A esta nobre causa serviron os seus verdes, os seus laranxas, os seus azuis, efectivamente, moitas delas eran cores frías ás que estes artistas souberon inxectar a rotundidade dos cálidos.

Os verdes e azuis sen igual de Tiziano

Cores brillantes de Veronés

Un século despois, Rubens, que nunca aspirou a ser discreto, entregouse ao vermello das teas e ao rosado da carne xuvenil para vestir e insinuar á súa querida Helen Fourment. E que hai dos tons mármore e nácara de Lawrence Alma-Tadema? As súas visións decimonónicas do mundo antigo trasladan a través da cor a textura e mesmo a temperatura dos materiais. Seguindo no XIX, e se PANTONE lanzase un Branco Nieve Sisley?

Paisaxe nevado de Sisley

Cores de ceo e frío mármore de Alma-Tadema

Tamén podería decantarse por unha suave turquesa, da que usaba Corinna Modigliani en 1913 ou propoñer o "Amarelo Velocidade" do futurismo de Benedetta Cappa 1924.

Benedetta Cappa: Velocità di motoscafo

Corinna Modigliani

Se tratabamos ao lenzo como un convinte aliado da cor, non podemos facer un feo nin ao papel nin á tea. Tanto o mundo editorial coma o téxtil víronse transformados coa aplicación da cor de xeito industrial.

A industria téxtil deixou atrás o medievo comercial cando foi capaz de tinguir diferentes tecidos en multitude de cores. Boa parte de responsabilidade neste avance tívoa a empresa dos irmáns Benetton, si!, a marca da nosa adolescencia. (Anda que non terei esperado os seus cambios de tempada no escaparate, era sinxelamente emocionante). Benetton foi pioneira en incluír gamas de cores tinguindo la, pana e outros tecidos de día a día en rosas, laranxas e violetas que non se usaran antes. A cor foi a súa vantaxe competitiva no mercado, o seu activo e o seu maior atractivo durante décadas. Ademais, o aparato de mercadotecnia e comunicación da compañía pronto distinguiuse pola súa apoloxía do encontro contemporáneo de razas e da convivencia de crenzas narradas con irreverencia pactada, froito da súa alianza estrela con Oliviero Toscani...vaia flash. A historia mudou de rosa a gris cando os avances en tinguiduras e a capacidade de copiar doutras marcas acabaron por roubarlle a hexemonía en canto a sorprender con pezas que daban ganas de poñerte XA! Historia con puntos similares á firma española Don Algodón, que fixo de pezas sinxelas unha alegación de frescura e revolución xuvenil.

Na promesa do inicio de explorar un tesouro editorial deixo aquí un exemplo de gran valor sentimental. Trátase dunha alianza entre papel, cor e moda que colle forma nestes libros de Valentino que ilustran as súas coleccións dos anos 90 e 2000. Pezas xa de coleccionista nos que é un pracer mirar os debuxos que describen as pezas propostas pola emblemática marca xunto a mostras de teas presentadas de forma limpa e exquisita onde a cor actúa como reclamo e serve de inspiración a deseñadores e talleres.

Estes libros son algúns dos marabillosos materiais dos 20 anos que a miña nai traballou en moda. Cando ía ao seu despacho parábaseme o tempo repasando as súas estilizadas ilustracións e tocaba as teas, emprendendo a viaxe de distinguir cos ollos e as xemas dos dedos a mensaxe dun satén, dunha la, dun otomán ou un chifón, dun veludo ou dunha seda salvaxe.

Libro de Valentino

E chegamos a Klein e ao azul ultramar do que tinguiu a súa extensa obra e a súa curta vida. Que esperarías dun mozo inquedo e con gusto por bailar be-bop cuxo pai era un paisaxista figurativo e a súa nai unha pintora abstracta? Pois unha obra nova, de alto impacto, exactamente o que sucedeu. Para Yves cada cadro debía irradiar tal intensidade, que fose capaz de sensibilizar o espectador sen mostrarlle obxectos recoñecibles, é dicir, que se cargaba a liña, o marco e calquera outro elemento que distraese da cor pura, xa que non quería ser entendido como un decorador. A súa aspiración era establecer unha relación íntima e irrepetible da obra con cada novo espectador.

"E entón dirán de min: viviu, e polo tanto, segue vivo." Yves Klein (1962)

Azul de Klein

No outono de 1956, decidiu centrarse nunha soa cor e así, innovando en pigmentos e bases, conseguiu a cor que ansiaba, que bautizou e patentou como Azul Klein (IKB), precisamente para preservar para sempre a súa orixinalidade. Este azul, aplicado con rolo, ondulaba no cadro, cobraba enerxía e trataba de xuntar, segundo explica o historiador da arte Thomas McEville, a encarnación dos principios que se enfrontaron na súa época: o materialismo e a espiritualidade.

Klein pintou con esponxas para explorar a textura do seu azul, impregnou con el os corpos nus de mulleres reais que en transgresoras performances se selaban contra o lenzo e xeraban unha obra irrepetible. Acaso non era iso máis chocante e sincero que pintar o corpo dunha muller cuxa pel non tocou o cadro? En torno ao impacto que a visión do corpo humano exerce sobre outro ser humano, realizou baleirados en xeso no seu azul sobre fondo dourado. Son retratos en relevo que recuperan a tradición bizantina das cores que evocan a vida na terra e no espazo no que tanto pensaba o artista.

Yves bailando

Yves pinta unha modelo

O azul vai do corpo ao lenzo

Gústame pensar nel como "o home raio" porque chegou, pintou e se foi (non sen antes lanzarse ao baleiro con traxe e gravata en 1960), momento que inmortalizou o fotógrafo Harry Shunk.

Para falar da actitude vital de Klein, diría que entrou nos talleres de pinceis despeluchados polo peso das tradicións e acendeu un xerador que captou as cores máis potentes do universo para crear o seu. Bo equipo terían formado todos estes artista e PANTONE, e eu tinguiría o meu pelo de Salmón Fumé por poder contalo.

A Cor de Ano 2015 será... Cal será? Pois, agora mesmo, contemplando o mar e rememorando sen tocalo o primeiro baño desta primavera volvo pensar nese lume que Klein asegurou vivo no corazón de cada home e subscríboo. Súmome á súa intensidade e fago a miña aposta:

A cor de 2015 será o AZUL, o "Azul Faro".

(O Faro de Hopper agradece a Clara Castillo e Mónica Vélez a súa colaboración neste artigo.)

---

Leticia Pérez-Lafuente

O faro de Hopper é un espazo para gozar da arte e explorar a comunicación das marcas que forman parte da nosa vida. Leticia Pérez-Lafuente Suárez anímavos a descubrir que hai detrás dun cadro ou dun logo. Natural de Vilagarcía, realizou os seus estudos de xornalismo entre Madrid e Italia. Traballou no Faro de Vigo e as emisoras COPE e SER en Vigo. Actualmente reside en Madrid onde, tras especializarse en Consultoría de Comunicación, traballa para Heineken España e Leroy Merlin entre outras marcas. Publica habitualmente na revista Madrid Histórico e continúa a súa formación en estratexia de comunicación e arte.

Visita el blog www.elfarodehopper.com / Facebook: El faro de Hopper / Twitter: @FaroHopper