Diarra

Bourean as farolas metálicas do Paseo Marítimo. A chuvia trouxo, por fin, un ventiño garimoso que rematou coa friaxe dos días de Nadal. Diarra pensa na calor abafante da súa aldea, no interior de Mali, onde os novos tempos acrecentaron vellos problemas. O conductor, á quen todos chaman O Pipas, vai co piloto automático conectado, a 20 kilómetros/hora, mentres prende un pitelo tras outro. Ducados, por suposto. A dúbida ofende. O xornal da cidade fica debruzado sobre o asento do copiloto. Antes da inminente baixada á Segunda categoría do equipo de fútbol da capital (no que o porteiro fora hai anos un príncipe africano) aparece a doble páxina o conflicto étnico desatado en Kenya, ese paraíso turístico. Diarra fica abraiado fitando cos seus ollos grandes a fotografía dos corpos calcinados dentro dunha mesquita arrasada por homes dunha tribo rival. Queimados vivos, nenos e mulleres. As pupilas enchoupanse mentres a lúa alumea unha noite embravecida.

Por Xurxo Ayán | Santiago | 07/01/2010

A cabeza de Bieito, presa do sono, vaise pousando levemente sobre o ombreiro de Diarra. A Bieito a barba non lle acae ben, malia que lle dá un toque exótico moi dacordo coa súa traxectoria de arqueólogo. A metade do ano marcha a Siria a escavar na Misión Arqueolóxica da Universidade; os meses restantes traballa no que pode ou no que lle deixan. Empanchigado no asento traseiro, co seu sorriso morriñento, vai Antón, un hippie que deu cos seus ósos nunha aldea arredada perto da fraga do Eume. Un mes ao ano el e a súa compañeira collen de avión e marchan a Mali, onde paran un mes nun poboado de confianza e lle mercan ao por maior alfombras, obxectos en coiro, óso e prata a catro artesáns Dogon. Toda a produción colócase moi ben no stand étnico da Alameda, sobre todo no mes de Nadal. Alí quedou Sara, explicándolle os transeúntes que a prata africana é diferente da de aquí, porque claro, traballan a prata a mao e ten que ser máis maleable, etc., etc. Este ano trouxeron a Diarra un mes, porque llo pedira de corazón o xefe da aldea, para que coñecese mundo. Visado turista.

O balbordo da rúa vaise notando paseniñamente. Ao rato, O Pipas detén a carroceta para que Bieito, Diarra e Antón ruban pola escada cara á cuberta do vehículo, cada un pensando no seu, con cadansúa bolsa de varios quilos de peso. A luz escintileante das sirenas do coche da policía hipnotiza a Diarra, abraiado pola manchea de xente que se agolpa nas beirarrúas. De sotaque un berro unánime procedente da gorxa de centos de nenos, substitúe ás sirenas policiais para non deterse ao longo de dúas horas:

_Baltasar, Baltasar, traeme a Play Station!!!

Diarra guinda con estilo caramelos e larpeiradas aquí e acolá mentres sorrí pensando que, alomenos por unha noite, estaba sendo El-Rei dunha cidade europea.