Artigos de Francisco Castro

Como cho digo ;-)

O martes da semana pasada botou a andar a iniciativa a prol da visibilidade do galego "Como cho digo :-)".

As redes si, para vivir mellor

Escribo este artigo nunha biblioteca pública nunha cidade que non é a miña. Achegueime á rapaza que estaba detrás do mostrador para explicarlle que o meu iPad quedara sen batería e que necesitaba acceso a internet por asuntos de traballo.

Cen anos de Charlot

Se da historia do cinema tivese que salvar unha película, sería, por moitos motivos, 'O gran ditador' de Charles Chaplin. E se só puidese escoller un nome de actor ou actriz como o mellor de toda a historia do cinema, diría, de novo, o seu nome.

O libro e eu

Durante moitos anos, cando era só un peón con opinión e non tiña que ir en coche a todas partes (sempre digo que os da AP9 deberían lanzar un Carnet Plus só para min) non saía de casa sen un libro.

Para perderse, non ler nin atender

Unha das cousas que máis me rebenta de ler no Twitter (e eu leo moito no Twitter) é esa repetición constante e prosmática (seguro que esta verba non existe, pero tanto me ten) de chíos en plan "non te podes perder" ou "imprescindible lectura de" e epopeas lingüísticas polo estilo que pretenden ser informativas e que adoitan ser, de repetitivas, propaganda da peor.

Inmigración e dereitos humanos

Para facerlles un resumo en plan twitter dalgúns dos artigos da Declaración Universal dos Dereitos Humanos referidos ao asunto da residencia, direilles que, simplificando moi moito e soltándoo en plan besta, como se fose un lanzador uniformado de pelotas de goma, calquera persoa ten dereito a vivir onde lle pete. Onde a súa santa vontade así o decida.

Xustiza Universal

O mesmo día no que Rouco Varela, a través dos votos das mulleres e homes do PP, gañaba a votación sobre a reforma do aborto, o mesmo partido gobernante aplicaba o rodillo parlamentar para cargarse o principio de Xustiza Universal. Unha malísima nova que pasou desapercebida afogada polo rebumbio mediático da barbaridade gallardona.

Un dedo para esmagar

De entre as moitas e moi xeniais tiras de Mafalda, lembro hoxe unha moi en especial: aquela na que Mafalda fai unha figuriña de plastilina con forma humana (como se fose unha Deusa Demiurga Todopoderosa) e logo vai e a aplasta cun dedo cunha certa cara de sádica. Mafalda, despois de esmagala, falaba do doado que é xogar coa vida da xente. E sempre me pareceu que aí Quino explicaba moi ben a fraxilidade das persoas cando estamos sometidas a un poder máis grande, sexa divino ou, como é o caso do que quero dicir, as leis dun Estado que parece que odia ás persoas.