En Mandiá e Marmancón témosche un aprecio especial. Que ben soubeches coidar e atender a D. Xosé María Balseiro Quirós, xa velliño. Como soubeches respectar as limitacións daquel home xa gastadiño que tantas vidas salvou con riscos serios da a súa. Desde daquela fuches e viñeches moitas veces servíndonos con delicada sinxeleza, virtude en ti ben característica. Cando finou D. Andrés Fernández Muíños, fuches reclamado por aclamación popular e volviches para servirnos durante sete anos e, desde un exquisito talante democrático, organizaches unha parroquia dinámica, participativa, chea de vida e respecto mutuo. Axudáchesnos a descubrirmos a Deus nun profundo respecto e amor por cada persoa, empezando principalmente polos máis pobres, enfermos e anciáns. Por iso che queren tanto en Santa Icía.
Fomos designados para collerche o santo e seña, no ano 1997, D. Xosé Francisco Delgado Lorenzo e máis eu. Só tivemos de continuar o que, con tanto acerto, ti deixaches ben encamiñado: Quererlle aos veciños e deixarse axudar por estas boas xentes. Hoxe seguimos todos “téndoche moito amor e respecto por todos os días da túa e da nosa vida”. Por iso, agora, xa entradiño en anos, venerámoste como exemplo e proclamámoste o noso benquerido patriarca con esa chapela vasca coa que, a xeito de solideo, cobres o teu capelo de ancián venerábel, chegado da Chaira ás Terras de Ferrol.
Queremos deixar medrar os días e que volvan as andoriñas. Que se encha de flores todo o val de Mandiá, Taboadoa, e as paraxes de Papoi e Marmancón. Volverán a cantar o cuco e mailas cotovías. Encheranse de chorimas e fermosos alecríns o Coto do Crego e as ribeiras do noso río. E, daquela, cheos de sol e ledicia, convocarémoste un día para que volvas presidirnos a nosa eucaristía comunitaria, que reces de novo polos nosos devanceiros e farémosche entrega dunha placa conmemorativa que sexa portadora dos nosos agradecementos á túa traxectoria como noso cura exemplar e benquerido. E teremos música da boa, da que ti deixaches un herdo ben conformado e confirmado.
A escola taller e obradoiro. A escola de música e a Fraternidade de enfermos da que fuches pioneiro avanzado en toda España. A Igrexa nova de Santa Icía, os traballos a prol do mundo xitano, a solidariedade co mundo obreiro, coa igrexa sempre aberta para eles nos momentos máis duros de redución á fame e con persecucións. As túas conversas na radio. A asistencia e acompañamento gratuíto de enfermos e discapacitados. Todo iso mostra como fuches e segues a ser o crego sempre entusiasta e innovador que enches coa túa vida entregada e compartida máis de medio século e segues a ser un referente exemplar para cantos queiramos seguir modelos de servizo sen pedir nada a cambio. Humilde, sinxelo, entregado, acolledor e firme no servizo. Como se di no evanxeo: Ven bendito do meu Pai, entra no gozo do teu Señor. Porque estiven enfermo e coidaches de min. Porque fun ao cárcere e viñeches verme, sen avergoñarte de miña condición. Porque estiven en necesidade e non te arredaches das miñas beiras.
Por todo isto e por moito máis, que non hai libros dabondo para relatalo, moitas grazas, querido patriarca D. Manuel Ladra López. Ad multos annos et sempre nobiscum vivas!