O rapaciño de Boston

O rapaciño comeza a falar. Naturalmente, no galego que con agarimo lle transmiten seus pais. E, coa relación social, vai tamén incorporando a lingua da terra na que mora : o inglés.

 

E mais, nese diálogo fluído e sen fronteiras entre crianzas de distintas falas, converteuse nun espallador do noso idioma mundo adiante. Xa lle pasou a un seu amiguiño vietnamita dúas palabras nosas : « non » para acompañar unha negativa, e « máis »  para que sigan a lle dar algo apetitoso.

 

O rapaciño botará alá case  outros dous anos e logo voltará a Galiza.

 

E aquí, sen se el decatar e contra a vontade da familia, extirparánlle  a súa lingua en poucos meses. Unha operación hoxe indolora, como realizada con láser. Unha operación que, con métodos máis rudimentarios, se ven efectuando dende hai xa centos de anos.

 

E, deste xeito, o rapaciño ficará mudo da fala coa que engaiolaba aos seus.

 

Como lles ven acontecendo, día tras día, a tantas rapaciñas e rapaciños deste país.

Outro atentado contra inocentes. Outra nova vesania. 

 

Da que non se fala.