Saúdo

 

Bo día. Ou Boa tarde. Ou, mesmo, Boa noite.

 

Este é  o procedemento máis habitual para saudar na maioría das linguas, segundo a parte da xornada na que un se atope: desexar que a persoa ou as persoas a quen non diriximos teñan un bo momento.

 

E en galego tamén usamos esa fórmula.

 

A que debemos rexeitar é a fórmula “Boas” por ser unha simple tradución mecánica do español “Buenas” (sobrentendendo “tardes/noches” e, sorprendentemente, ampliado ao masculino “días”) que non ten tradición ningunha en galego.

 

Naturalmente, existen outras posibilidades. Para comezar, a de desexar saúde (pois iso significa “saudar”): “Saúde!” ou, no diminutivo garimoso tan querido ao galegoportugués, “Saudiña!”. Tamén é moi empregado o saúdo  “Ola!” (escrito con h nalgunhas linguas e sen el noutras) que ten equivalentes fónicos en distintos idiomas (o Hello! inglés ou o Hallo! alemán, por exemplo) ou soan de xeito moi semellante noutros como o hawaiano Aloha! utilizado para saúdo ou despedida e que expresa bos desexos.

 

En galego expresamos desexos de ventura cando saudamos ou nos despedimos dicindo: Que lle/vaia ben! Ou Que che medre! (enténdese “o benestar”).

 

E invocamos a protección divina cando nos despedimos Adeus! Deus o acompañe! etc.  Tamén aludimos aos augurios ou presaxios (como bos agoiros) nunha fórmula que do latín  augurium chegou ao galego (e ao castelán) a traveso do euskera Agur! Tradicionalmente dicíase moito entre nós Abur! Aburiño!

 

Moi espallada internacionalmente está hoxe a fórmula italiana Ciao! que orixinalmente significa escravo e coa que significamos “Son o seu escravo!”, o seu servidor, como dicimos noutras fórmulas.

 

E mais nada por hoxe. Despedímonos cunha fermosa frase tradicional galega:

 

 Saudiña e que cante o merlo!