Porque, por se non se deron conta, sobran os motivos.
Se no último mes 113.097 persoas engrosaron as listas do paro e 184.031 deixaron de cotizar á Seguridade Social; se desde que volveron ao Goberno destruíronse un millón de empregos; se 700.000 fogares carecen de ingresos e 1,8 millóns teñen a todos os seus membros no paro; se se disparan os contratos a tempo parcial e por menos dun mes e substitúense empregos indefinidos por temporais; se a mobilidade exterior é o pan o noso de cada día? Iso non é preocupante, porque o diñeiro chega por todas partes.
Se, grazas á reforma laboral, as grandes empresas descólganse dos convenios colectivos e rebaixan salarios un 10% de media; se os soldos dos directivos aumentan en relación inversamente proporcional ao que baixan os dos demais traballadores e abarátase o despedimento; se obter un traballo xa non garante saír da pobreza, a clase media está a desaparecer e a brecha da desigualdade está a axigantarse? Iso non é preocupante, porque España volve asombrar ao mundo coas súas décimas de crecemento.
Se as facturas da crise estánselle endosando a quen non a xeraron; se se está aproveitando o momento para desmantelar o estado do benestar con recortes sociais que rompen a igualdade de oportunidades e que penalizan a quen máis necesitan a rede de seguridade dos servizos públicos; se o que importa é españolizar aos alumnos cataláns e non garantir bolsas de estudo a todos os españois; se se despide a médicos e persoal sanitario e exclúese de cobertura sanitaria aos inmigrantes e a quen se teñen que ir ao estranxeiro en busca das oportunidades que no seu país néganselles? Iso pode esperar, o importante é que os mercados teñen apetito pola nosa débeda.
Se as axudas aos dependentes pasaron de ser un dereito a un luxo asiático do que hai que prescindir; se a dignidade das pensións pasou a medirse, como a curmá de risco, en puntos básicos desligados do custo da vida; se se disparan as listas de espera e os enfermos deben pagar até pola farmacia hospitalaria? Iso é secundario, o principal é que España empeza a verse como unha das economías máis competitivas do mundo.
Se as leis en cociña ameazan con restrinxir o noso dereito á folga e con privarnos de poder protestar na rúa multándonos por iso; ou con privatizar a nosa seguridade e outorgar rango policial a axentes privados ao servizo de intereses privados; se se vai a cebar o negocio da seguridade privada en detrimento de a seguridade pública? Iso son minucias, porque hoxe fálase do grande que será a recuperación.
Se a reforma do aborto nos retrotrae a tempos que criamos superados; se a maternidade forzada é máis importante que a maternidade desexada; se a liberdade de conciencia das mulleres é prescindible e violentable; se a prioridade non é combater a violencia machista senón controlar o destino do ventre materno; se "as mulleres son como as leis, están para violalas". Iso non é preocupante, porque xa hai luz ao final do túnel.
Estes son os "méritos". E a calar.
Pois non, presidente, nin o Goberno está para ordenar, nin a oposición está para calar e dar tabaco.
Porque a realidade é a que é e non a que vostedes queren contarnos. Porque a economía non tira e a súa ideoloxía arrástranos, si, sobran os motivos. Pero non para aplaudir e calar, senón para denunciar e combater.