Aposta pola convivencia

Pero tamén non ao inmobilismo, a permanecer quietos, a deixar todo como está, porque o crecemento do sentimento e a ambición independentistas non se explican sen o malestar e a insatisfacción co statu quo: que queiramos vivir baixo o mesmo teito non significa que non haxa que facer reformas na casa para amoldarla ao gusto de todos.

 

Resulta curioso como no referendo escocés triunfou a única opción que non se reflectía na papeleta de votación: a da reforma da estrutura do estado para descentralizar o poder, ceder competencias e capacidade de decisión, ampliar o autogoberno rexional fronte ao poder central. A Londres non lle queda máis remedio agora que avanzar polo camiño do autonomismo, ou da reforma federal do Estado, algo que non estaba encima da mesa e que o propio Cameron negouse a incluír como opción no referendo, ata que non quedou máis remedio que comprometelo cando viu que Escocia se escoraba cara á ruptura. Por tanto, avanzar pola terceira vía que é, sempre, a vía de encontro que garante o respecto e a convivencia.

 

Desde o meu punto de vista, esa é a principal lección que nos deixa o proceso vivido en Escocia: fronte á confrontación, novas vías para a convivencia.

 

A segunda ten que ver co exquisito respecto á legalidade democrática. Non hai democracia sen respecto á lei, sen cumprimento das normas do Estado de Dereito, tamén, mesmo sobre todo, para cambialas. Algo que non todos acaban de entender no bloque soberanista catalán. O último exemplo témolo no sucedido hai uns días coa aprobación da chamada lei de consultas: mentres Escocia avanzaba cara ás urnas polo camiño da legalidade vixente, a Generalitat trataba de facelo polo camiño da súa vulneración. E iso só ten un nome: fraude de lei.

 

A través desa componenda normativa, o Govern e o bloque soberanista pretende dar cobertura legal a unha ilegalidade múltiple: un referendo para o que non ten competencias sobre unha materia que excede o seu ámbito competencial.

 

E todo para posibilitar unha votación que, ademais, viola o principio de igualdade de todos os cidadáns de Cataluña ante a lei: por que pode votar un catalán residente en Francia e non un catalán residente en Aragón?Por que neste caso poden votar os maiores de 16 anos e noutros, só os maiores de 18? Por que uns cataláns, os que voten a favor do Estado propio, teñen a opción de decidir sobre un hipotético Estado independente e os que voten en contra non teñen a posibilidade de decantarse por outras formas de convivencia?Que seguridade xurídica ofrecería todo isto?

 

Como demostra o caso escocés, reformar o marco de convivencia é algo demasiado serio para deixalo ao albur de decisións arbitrarias e normas fraudulentas. O problema non é expor a independencia dun territorio, senón tomarse a treo as normas que rexen a nosa convivencia e aseguran as nosas liberdades democráticas.

 

Como deixou dito o Tribunal Constitucional no seu pronunciamiento sobre a declaración de soberanía do Parlamento de Cataluña, claro que se pode defender e promover un marco político diferente ao actual a condición de que se faga de acordo aos procedementos que marca a Constitución. Por tanto, o exixible son leis para deseñar un novo marco legal de convivencia, non leis para vulnerar o vixente. Pero iso require sentar a dialogar ?como, por certo, está a reclamar o PSOE coa súa proposta para unha reforma federal da Constitución? e parece que algúns están máis cómodos confrontando.

 

Pola miña banda, alégrome do resultado do referendo escocés. Para quen cremos nas identidades múltiples e non exclusivas nin excluíntes e para quen defendemos o proxecto europeo e, por tanto, a integración en estruturas máis amplas como a mellor maneira de enfrontarnos a un mundo cada día máis globalizado, o resultado de Escocia achega estabilidade para seguir avanzando na Unión. Pluralismo, convivencia, unión, tres principios que hai que reivindicar e defender cada día. pepeblanco.es