Que sexa o home o dono da historia

Porque a tarefa de Adolfo Suárez foi titánica. A el tocoulle facer fronte e vencer ao fatalismo histórico que latexa nos versos de Jaime Gil de Biedma, para lograr por unha vez que a historia de España deixase de ser a máis triste de todas as historias.

 

E logrouno. Herdou unha ditadura e legou unha democracia.

 

Suárez soubo suturar co fío da concordia a ferida que tantas veces dividiu ao noso país en dúas metades, condenándoo a desangrarse sen remedio. Coa súa intelixencia, intuición e empeño, soubo forxar os consensos necesarios primeiro, para que o réxime fixésese o harakiri aprobando a Lei de Reforma Política. Logo, reunindo a todas as forzas políticas e a toda a sociedade para canalizar as enerxías colectivas cara á construción dun futuro común a través da redacción dunha Constitución de todos por vez primeira na nosa historia.

 

Non foi unha tarefa en soidade. Xunto a el estivo toda unha xeración de españois que soubo entender o momento que enfrontaba o noso país e que se conxurou para superar os odios e sortear as dificultades para abrir unha etapa histórica nova de maneira admirable.

 

Admirable, si. Porque cando volvemos a vista atrás ás veces parecemos esquecer as dificultades, tensións e ameazas que debeu enfrontar o pobo español e a xeración de políticos que fixo a Transición para que a democracia non fracasase. A Transición tivo erros e esquecementos, algúns sanguentos, e é evidente que ao sistema que nos legou empezaron a crujirle as costuras. Pero nada diso resta valor aos logros alcanzados nese tempo e por unha xeración de políticos que se nos está indo sen que acabemos de ser capaces de recoñecer, cos seus acertos e erros, toda a súa grandeza.

 

O caso de Adolfo Suárez é exemplo diso. Porque tras enfrontar aquela inxente tarefa, no canto do recoñecemento, sufriu o descrédito, a humillación e o abandono de propios e estraños. A soidade.

 

É certo que España necesitaba pasar páxina e, no novo libro da democracia, non parecía ter cabida un político forxado no vello libro da ditadura. Pero quizais condenou ao esquecemento a un home cuxa determinación axudou a que a Transición fóra realmente a apertura a un novo tempo e non un paréntese no retorno a tempos escuros.

 

Só pasado o tempo, a sociedade española empezou a recoñecerlle a súa altura. E, como o seu fillo dixo, afortunadamente aínda puido recibir esa corrente de admiración e afecto antes de que a enfermidade fixese acto de presenza.

 

Por iso, nun día triste como este, e en memoria do home que nos deixa, prefiro quedarme co último verso do poema de Gil de Biedma: 'Que sexa o home o dono da súa historia'. Un canto á esperanza, o canto que entoou unha xeración que se nos está indo, pero que nos deixou o maior e o mellor dos legados, a nosa democracia. Sirva para render homenaxe a aqueles que, como Adolfo Suárez, entregaron o mellor de si mesmos para facelo realidade.

 

Que o sexa hoxe e sempre.