Mariano vale por catro

Pois ben, a esa virtude nesta ocasión debemos engadir outra: a de saber en canto se valora a si mesmo o presidente do Goberno. Exactamente, Mariano Rajoy vale por catro pensionistas. Polo menos, é o que el debe pensar, non en balde decidiu subirse o soldo catro veces máis que a calquera pensionista deste país: unha 1% fronte ao 0,25% das pensións. Agora enténdese mellor o do círculo virtuoso no que entrou España que nos contaba hai uns días: a final de contas, dirase Rajoy, a recuperación económica ben entendida empeza por un mesmo. Os pensionistas con todo terán que esperar, salvo José Ignacio Wert, que como embaixador ante a OCDE si que logrou unha pensión virtuosa?

 

Non serei eu quen censure o soldo cobrado polo presidente ou polos ministros do Goberno de España, afastados ou moi afastados dos percibidos polos seus homólogos en moitos países da Unión Europea. Se hai unha forma efectiva de degradar a política democrática é, precisamente, a de devaluar as remuneracións que perciben os representantes públicos. Quen podería dedicarse ao servizo público con medidas como a supresión de salarios decretada por María Dores de Cospedal a lexislatura pasada en Castela A Mancha?

 

Non, non se trata de facer demagoxia co salario de Rajoy. O realmente demagóxico é vangloriarse, como fai o Goberno, de que soben as pensións cando o fixeron un miserable 0,25% por terceiro ano consecutivo, isto é, facendo perder poder adquisitivo aos pensionistas.

 

Co vilipendiado José Luís Rodríguez Zapatero, a pensión media de xubilación subiu un 41% no seu oito anos de goberno. Con Mariano Rajoy, no mellor dos casos os pensionistas con pensións máis baixas lograrían gañar por baixo de medio punto de poder adquisitivo. Os de pensións máis altas, perderían algo máis dese medio punto. E isto sen falar das subidas do IVE, da luz, dos copagos farmacéuticos, da exclusión de medicamentos ?máis de 400? do financiamento público, dos machadazos á lei da dependencia?

 

E sen falar ?xa o fixen aquí mesmo a semana pasada? da senda de quebra en que meteu á Seguridade Social polos nefastos efectos da reforma laboral sobre as cotizacións sociais e o saqueo constante a que someteu á hucha das pensións, con cuxos aforros se permitiu adornarse ano tras ano para manter a ficción da subida das pensións.

 

Ese foi o trato de Rajoy aos pensionistas: uns malos tratos sistemáticos e, tras a súa reforma das pensións, sistémico.

 

Claro que para demagóxica, a referencia dos Orzamentos ao incremento do gasto social. O Ministerio de Montoro non tivo o menor empacho en permitirse excluír do cálculo a partida de desemprego para poder afirmar que o gasto social crecerá o ano próximo un 3,8%. Bravo por Montoro e o seu equipo. A final de contas, a quen lle importa que os fondos para desemprego caian un 22% nun país con 5.149.000 parados, o 58% dos cales non percibe ningún tipo de prestación?

 

Para quen non se deu conta da gravidade do asunto, lémbrolles que o orzamento de desemprego baixaría en 2016 un 35% con respecto a 2011. Se as previsións do Goberno cumprísense, a taxa de paro situouse o ano próximo no 19,7%, é dicir, 2,86 puntos por baixo da taxa con que se pechou 2011, un 12,6% menos. A conclusión é obvia: o recorte no orzamento para desemprego non responde ao propio da caída do paro, senón á exclusión de centos de miles de desempregados da rede de cobertura do Estado. Non só perderon o emprego, senón que o Goberno abandónalles á súa sorte. Todo un xesto social deste Goberno cos máis desesperados.

 

Se tan virtuoso é o círculo en que entrou a economía española, presidente, debería empezar por aliviar aos colectivos máis vulnerables, non por alegrar a quen comparten a súa mesa cada venres para decretar novos sufrimentos aos cidadáns.

 

Menos mal que haberá eleccións en decembro e, para xaneiro, un novo goberno que deberá corrixir este brinde ao sol electoral de Rajoy e a súa tropa? pepeblanco.es/