A matanza do tempo

O tempo cobreguea no silencio / polas canles das veas que arraízan / no vento camiñado. (Antón Tovar, do poema O tempo de Sempre, Calados esconxuros).

Por Xosé Antón Jardón | Vilar de Santos | 17/12/2021

Malia levar no carrelo mil e pico quilos de teoloxía, don Claudio, sempre foi algo apoucado. Hai quen di que carece da necesaria picardía e mesmo da habelencia que un do seu status precisa para tumbar, no lamazal das súas propias artimañas, aos pillabáns que andan decotío á espreita dos “donclaudios” da vida. Mais, iso son decires, porque onde se mide o calibre do apoucamento é diante do mostrador da taberna.

Hoxe, don Claudio, chegou máis cedo da conta ao bar La Estrella. Lola, como de costume, sérvelle a copa de licor sen mediar palabra. Cando o segundo cliente se incorpora á faena, o crego xa vai coa terceira. Non obstante segue de pé, sen tocarlle cunha uña á barra, coa sotana desabrochada e as mans nos petos, adoitando a pose dun artista do Far West, bufando e fabricando frases coxas envoltas en apegadizas poalleiras de cuspe, producidas mercé á indómita teimosía de encomendarlle á lingua faenas máis propias do hisopo de esparexer a auga bendita.

O petulante Molina sempre o trata de tu, atribuíndose unha licenza que nin sequera posúen os familiares máis achegados. En canto atravesa a porta, agárraselle ao pescozo, preguntoulle cando foi a última vez que lavou o gardapó. O reverendo non esquiva a conversa: «Dende que cantei misa, Molina. Así que, se es tan listo como cres, vas ao arquivo diocesano, infórmaste da data e, se sabes restar, non tardarás en atoparlle resposta á túa insolente pregunta».

Dona Margarita, a médica, preséntase en forma de menciña preventiva, aparecendo no bar ataviada cunha vestimenta semellante á de don Claudio. Iso si, era algo máis branca. O cura, sen sabermos a razón, liquidou a conversa sobre a cotra da sotana, como quen mata o rei co cabalo, recibindo á matasáns cun saúdo de cortesía: «Mucho trabajo, doctora?» «Mucho, y desde que no le hacen caso a ustedes, mucho más!», respondeulle a facultativa, pondo cara enferruxada. O cura rebule coa ollada debaixo das mesas, mais non atopa resposta. Entran os da partida. Molina di que son horas de marchar. E vanse.

[O meu tío Lisardo non se cansa de dicir que, se algún día chega a mandar, a súa primeira medida será declarar as tabernas das aldeas establecementos de interese xeral. Boa falta lle fai!].

Xosé Antón Jardón Dacal (Vilar de Santos, 1952), é Coordinador do Padroado do Museo da Limia. Colabora habitualmente con artigos de opinión e relatos en La Región, Galicia Confidencial, Praza.gal, Temposdixital e BadalNovas. Coautor dos libros A luz da chuvia (2019) e O Lebre das Casarizas, unha vida de máquinas e inventos (2019), ten participado en diversas publicacións colectivas: Limiaxinacións, Evocacións das Terras do Lethes (2009), Miguel, un cura grande en Parada de Outeiro (2009). Secretario-interventor de administración local xubilado, foi alcalde de Vilar de Santos, deputado provincial, vicepresidente da Federación Galega de Municipios e Provincias e Delegado da Consellería de Industria no bipartito.