Eucaristía e caridade política

Se a Eucaristía celebra unha entrega, unha doazón, un servizo, só é posible celebralo na procura da xustiza, nunha dinámica de caridade.

Porén, a caridade foi moitas veces falsificada, reducida espiritualmente ao consolo dos aflixidos e reducida materialmente á esmola. Para recuperar o seu significado orixinal, sei que a caridade era amor. Pero o amor tamén se prostituíu pola retórica ou a ineficacia. Reduciuse a sentir amor ou amor-beleza.

Un primeiro paso no rescate do amor ou da caridade foi situalo como constitutivo antropolóxico humano. Pero a caridade non se pode reducir ao ámbito persoal, familiar ou conxugal. A relación de amor non é simplemente eu-ti, senón EU-PERSOAS, eu-irmáns. Sen praxe, é dicir, sen acción transformadora no mundo, non hai amor, non hai caridade. O AMOR CRISTIÁN É CARIDADE POLÍTICA; Ten que chegar a toda a sociedade.

O veciño evanxélico non é tanto o que está preto como o que sofre a necesidade, o desherdado, o indefenso. Os desfavorecidos actuais non son persoas illadas hoxe en día, senón clases sociais e países enteiros. A liberación e a súa celebración cristiá só é posible dende a praxe da CARIDADE POLÍTICA.

Luís Rodríguez