2012 ou a fin do mundo

A recente estrea da última película apocalíptica da factoría Hollywood reactivou unha cuestión latente ao longo de toda a historia da humanidade: a fin do mundo.

Por Galicia Confidencial | Galicia | 24/11/2009

O taquilleiro filme "2012" puxo de moda unha inscripción maia na que a última referencia temporal dunha longa serie equivale no calendario cristián ao 21 de decembro de 2012. O xeroglífico foi interpretado dende hai tempo coma unha profecía sobre a destrucción da humanidade. Agora, a histeria desatouse en internet, e en multitude de blogs e foros discútese o asunto.

A paranoia xerada lembra a reacción cidadán durante a versión radiofónica da novela "A guerra dos mundos", maquinada polo xenio Orson Welles en 1938. Grande parte da audiencia botouse a rúa, vítimas do pánico creado por unha hipotética invasión extraterrestre. E iso que Welles advertiu previamente de que todo era unha ficción.

Dende aquela, o caso é recurrente para os que avalan a tese de que os "mass media" exercen unha gran influencia sobre a poboación. Porén, o tópico académico imperante actualmente di que hoxe en día iso non sucede. Alúdese a un consumidor mediático de volta de todo, fronte a inocencia edénica desas xentes.

 

Quizáis dentro duns anos publíquense sesudos estudos ao respecto. Esperaremos impacientes. Ata entón podemos dedicarnos a pensar qué faríamos co noso tempo se a profecía fose certa. Tamén temos a opción melancólica, que consistiría en evocar todas esas cousas que nos iamos a perder de acabarse o mundo en 2012. Explorarei esta última vía.

Novos tempos?

Case nin daría tempo de desfrutar do sentidiño (é un dicir) e previsibilidade do presidente español, Mariano Rajoy, que tería gañadas as eleccións nove meses antes. Pouco tardará José Blanco en vincular os auspicios apocalípticos cunha posible derrota electoral de Zapatero. Brillante idea, apelar ao (in)útil voto do medo da poboación mundial contra o PP.

Pola súa parte, Galicia desaparecerá do universo conforme chegou a el: cun Goberno do Partido Popular; cun ratio de benestar inferior á media do Estado; cunha das súas linguas en proceso de morte por inanición; cuns medios públicos ao servizo da Xunta e uns medios privados no esquizoide rol de secuestrador/secuestrado do poder político... Todo segundo a súa orde natural.

Quén sabe se o ex presidente Touriño é seguidor das interpretacións apocalípticas das inscripcións maias. Iso explicaría a súa teima co 2012. Segundo comprometeu nos seus días de viño (bordoix) e rosas (rositas tirando a brancas), ese ano o AVE atravesaría veloz o Eixo Atlántico, as autovías asfaltarían o territorio de norte a sur de de oeste a leste, e a Cidade da Cultura estaría lista para converterse na continuación contemporánea da Catedral de Santiago. Claro, sabía que daquela non tería que dar explicacións polos incumprimentos. Moi profético, Touriño.

Con todo, semella razoable pensar que nada diso vai pasar. Incluso a NASA saiu a desmentir que o mundo vaia a rematar en 2012. É probable que esta sexa outra profecía fallida. Se atendemos a advertencias anteriores o mundo tería rematado co recente cambio de milenio (cando o temido ‘efecto 2000’ ía a descadear un caos informático que derivaría en desastre nuclear); en 1999 (segundo Nostradamus); en 1975, 1925 e 1914 (seguindo aos Testigo de Jehová); etc.

Iso si, é innegable que o asunto é inherente á condición humana. Xa os sumerios (moitos séculos antes que os xudeos), construíron o mito do diluvio universal, no terceiro milenio antes de Cristo. Algúns expertos na civilización maia interpretan neste senso as polémicas inscripcións. Non falan da apocalipse, senón da fin dun ciclo e o comezo dun novo tempo. Algo similar ao que vaticinaban os REM con esta xoia de pop acelerado, It´s the end of the world as we know it.

En calquera caso, un tende a pensar que todo vai seguir igual. Co PP na Xunta, co BNG interrongándose verbo da súa esencia, co PSdeG estrábico, con Rajoy perdendo eleccións, co galego esmorecendo, con Obama prometendo, cos especuladores especulando, cos xefazos da multinacionais forrándose ao tempo que aluden a necesidade de reducir costes laborais. A lista completa sería un traballo titánico, admítense suxestións. En fin (non do mundo, senón deste artigo), parece máis axeitado o que cantaban os Pearl Jam en Corduroy: "everything must change, absolutly nothing changes".