Por Alberto Leyenda | Nigrán | 18/12/2009
Xosé Luis Baltar púxose diante de cámaras, micros, gravadoras e un feixe de xornalistas para dicir o que Núñez Feijóo sempre quixo escoitar. Xusto cando o presidente galego non o quería escoitar. “Feij009, chegou o momento” podía lerse no cartel que servía de fondo irónico da comparecencia. Toda unha demostración de manexo milimétrico dos tempos.
As semanas previas mantivo a tensión dramática. Nin un so xornal pasou da especulación, ninguén sabía o que ía a facer. E se o sabía non ousou publicalo, que para a cuestión que nos atinxe é o mesmo. De feito, o propio día do anuncio os medios facían un grande despregue informativo para contar que esa mañá había unha rolda de prensa convocada. Baltar, un xenio do suspense, un Hitchcock.
Dicía o director inglés, para argumentar a súa predilección polo suspense fronte a sorpresa, que esta última consistía nunha bomba estourada no medio dunha conversa anódina sen que nin o público nin as personaxes tivesen constancia da ameaza.
En cambio, o suspense lógrase se os espectadores si coñecen que o artefacto está debaixo dos despreocupados protagonistas. “A mesma conversa anódina vólvese de súpeto moi interesante, porque o público participa na escena”, concluía Hithcock. Ese é o achédego de Baltar, facer que Rueda, Feijóo, Rogelio Martínez, etc., tivesen a ilusión de seren participantes de excepción, coa súa gotiña de suor e o seu ritmo cardíaco acelerado.
A dereita sentimental
Xa durante a súa intervención, foi directo á hora de expresar o que quería transmitir. A esa rotundidade engadiu unha pátina de sentimentalismo, que sempre axuda a involucrar ao espectador e a trasladar a mensaxe. As bágoas cando agradecía os apoios recibidos constitúen un momento cume, un punto álxido.
Deste xeito, o político ourensán incorpórase a unha nova corrente que, parece, está a agromar no conservadurismo español. Esta dereita sentimental que inaugurou Feijóo co seu entrecortado discurso de investidura e seguiu co pranto de Ricardo Costa na reunión na que lle cortaron a cabeza. E é que, inda que ás veces non o pareza, esta xentiña tan maligna que nos amosa o Grupo Prisa tamén ten os seus sentimentos.
Pese á contundencia mostrada e o seu ton de barra de bar, foi calculadamente ambiguo, de forma que ninguén poida acusalo de desdicirse no caso querer volver. Remarcou que está á disposición do Partido (a maiúscula é para tentar trasladar á escrita a énfase ca que pronunciou esta palabra), para o que sexa. Así que se o Partido quere que volva, cómo vai el a dicirlle que non? Outra xogada mestra. Ademais, non especificou a que partido se refería, se ao PPdeG ou ao PPdeBA. Extraordinario.
Cando lle preguntaron pola súa posición ante a candidatura do seu fillo respondeu espelido: “neutralidade!”, e xusto despois argumentou como inevitable o seu apoio á solución dinástica. “Son quen son e os meus vínculos familiares non os podo romper”. Claro que non, home, o nepotismo é unha cousa fea, pero esa explicación é irrefutable, a familia ante todo. Ademais, Baltar Jr. é un home do seu tempo, ten blog (http://www.manuelbaltar.com/) e todo. Quén vai afirmar que este traspaso de poder é de carácter premoderno?
Son só uns poucos exemplos da súa mestría. Inda que, en verdade, este artigo é un exercicio bastante estéril. Desculpen os lectores por non telo advertido antes. Mellor sería ter posto o enlace ao vídeo (http://www.youtube.com/watch?v=d4ufjuxBFVw) sen máis. Hai cousas que non teñen explicación, ou que se explican por si mesmas.