A partitocracia do Reino de España

As oligarquías están de acordo no fundamental e reducen a loita política a cuestións banais. Así opina  Dalmacio Negro. Para o profesor Pereira  Menaut “A ditadura que agora parece vir, non será unha ditadura antiga, de xeneral  bigotudo dacabalo, senón unha  tocquevilleana ditadura de veludo,  postmoderna, de  panópticon, de estilo  Silicon  Valley; e quizá esteamos xa en ela”.  (Vide.  Dalmacio Negro.  Prerrevolución en Europa?. Razón Española,  nº 189. Xaneiro-febreiro de 2015. Vide. Antonio Carlos Pereira  Menaut. España, madura para a ditadura).  

 

Talvez iso explica a falta de debate sobre as cuestións básicas que nos afectan. Unha das máis importantes é o fenómeno euro.  Non existiu  debate nin existe. A Gran Bretaña nunca abandonou a súa moeda, a líbra,  pero ese detalle non se explicaba aos cidadáns. Os noruegueses seguen coa súa Coroa norueguesa, mais non se expón  esa realidade.  Os suecos seguen coa súa coroa sueca, e tampouco se revela. Os polacos seguen co seu  Zł oty polaco, e tampouco se di. Existe un estraño acordo de unanimidade de apoio  ao euro por parte das  forzas políticas  que conforman o partido único, e a inexistencia de debate sobre a política monetaria de Bruxelas por parte desas faccións.  Cando estalou a crise,   Paul  Krugman xa indicara unha das causas principais do paro e a baixada de salarios, máis ninguén propuxo nada: “Se España seguise tendo a súa antiga moeda, a peseta, podería remediar rapidamente o problema cunha desvalorización (por exemplo, reducindo o valor da peseta un 20% con respecto a outras divisas europeas). Pero España xa non ten o seu propio diñeiro, o que implica que só pode recuperar a súa competitividade mediante un lento e doloroso proceso de  deflación”.  (Vide. “A creación dun ' eurocaos'”.  PAUL  KRUGMAN. 16/02/2010.  ELPAÍS). Curioso, curioso. 

 

Gran parte da cidadanía, aparentemente,  está invadida de pesimismo, decepción e sentimento de culpabilidade. Tal vez iso poida ser consecuencia dunha “mensaxe” que se lanza desde moitos medios de comunicación en defensa das faccións  partitocráticas: “se os gobernantes son malos é porque o pobo tamén o é, xa que o pobo  elíxeno”. Con ese falso razoamento, pódese chegar á conclusión que o pobo é pésimo, dado que a política do Reino de España é pésima. Un exemplo: a desindustrialización, En 1970 a industria era o 34% do PIB, e na actualidade é o 15%. Pero é obvio que os cidadáns nunca foron preguntados se querían  desindustrializar España, ou privatizar/regalar CAMPSA, IBERIA,  TELEFONICA, ENCE, SEAT, etc, etc, etc. As decisións tomáronas as elites políticas. As faccións. 

 

Moitos cidadáns pregúntanse o motivo de ir votar, dado que ao existir consenso entre as  elites políticas, voten  o que voten, a política parece que  a ser a mesma. Pregúntanllo  moitos cidadáns. En especial os máis novos. Aínda que a mocidade actual ao estar educada na liberdade sexual, (inexistente hai poucas décadas en España), ten un sucedáneo de liberdade consentido pola elite política. A “movida” dos anos 80 está hoxe normalizada, e a inexistencia de liberdade política iniciada ou promovida  coa “movida”,  tamén. Moita “movida” máis pouca liberdade política. 

 

Os parlamentos son meras caixas de resonancia das decisións que se toman nos despachos das grandes empresas e bancos, ou en Bruxelas. A  teatralización é cada vez maior, alcanzando o  nivel da  depauperación da clase política. As gravacións que realizou o ex comisario José Manuel Villarejo a distintas personalidades de distintos ámbitos  elitistas da sociedade española, son un espanto. As motivacións ocultas para facer pública esa realidade  é outra cuestión que merece un exhaustivo estudo. Mais a realidade que mostra sobre o funcionamento do estado é tremebundo. 

 

Exemplo de teatro ou variedades de circo, é o tema dos impostos: Os que prometían baixar os impostos hai 8 anos, e despois subíronos ao nivel máis alto da historia universal,  volven agora a prometer unha baixada de impostos que non vai existir. O certo é que non poden baixar os impostos, xa que son necesarios para manter a todas as faccións do partido único. Por iso atopámonos ante un Estado depredador ou  autofágico, que ten como prioridade máxima manterse a si mesmo e ás faccións existentes. Sobre a reforma laboral, pois igual. Desde a democracia os diferentes gobernos das faccións sempre lexislaron a favor duns e en contra dos mesmos. 

 

Moitos  grupos  sociais son conscientes desa realidade, mais non actúan. Algúns alegan que o intelixente e sensato é ser feliz e retirarse da actuación política. Normal. E digo normal xa que nesa crenza foron educadas moitas xeracións de cidadáns. Tal vez sóelles a película do Rey León, e o seu Famoso “ Hakuna  matata”. Película-espectáculo que pairan de reactivar e reestrear ata o infinito. Pois ben, a letra é ben sinxela:  Hakuna  Matata/Vive e deixa vivir/  Hakuna  Matata/Vive e se feliz/  Hakuna  Matata/Ningún problema/ Debe facerche sufrir/ O máis fácil é /Saber dicir/  Hakuna  Matata. A súa estrea foi o día o 15 de xuño de 1994. 

O mesmo día 15 de xuño de 1994 o xornal El  País, informa o seguinte: “O paro baixa en 57.021 persoas en maio e sitúase no 17,37% da poboación activa. O pasado mes de maio deu un respiro ao desemprego. A cifra de parados rexistrados nas oficinas do Instituto Nacional de Emprego ( Inem) caeu en 57.021 persoas o pasado mes con respecto a abril, co que o paro descende ata os 2.679.410 persoas, o 17,37% da poboación activa. Este descenso foi valorado pola Administración como unha proba máis da recuperación económica”. El País. 15 XUÑ 1994.  Tres días máis tarde, o 18 de xullo de 1994, o xornal El País, informaba que “Borrell convoca ás comunidades afectadas pola 'guerra da auga'. José Borrell, ministro de Obras Públicas e Medio Ambiente, convocou para esta semana a José Bono, presidente de Castela-A Mancha; María Antonia Martínez, presidenta de Murcia, e Joan  Lerma, presidente da Comunidade Valenciana”. O País 18 XUL 1994.  25 anos máis tarde, mesmos protagonistas, mesmos debates.  Hakuna  Matata!!!