Tres contos electorais

Historias sobre outros analistas inventadas estes días, ás veces falan das eleccións, ás veces non, pero tamén.

Por Rodri Suarez | A Coruña | 24/11/2011

-A Señora.
Entrou na cafetería, como sempre nas mañás dos luns. Alí estaba a súa amiga, xa nin se chamaban, era un rito, víanse sempre alí ese día a esa hora. Pediuno con leite e sentouse. Empezou a comentar as eleccións. “Pois desta vez eu votei o PP”, dixo. “Pero ti non votarás ao PSOE nas anteriores?” retrucou a súa amiga. “Si, pero desta vez pareceume máis serio o do PP, ademais....”. Non puido acabar a frase. Escoitáronse ruídos e un montón de analistas entraron a saco no local, dirixíndose a ela e berrando: “Esta usted loca ¿es que no sabe que los que votaron PSOE hace cuatro años los consideramos votos de izquierda y si dejan el PSOE solo pueden ir al BNG o a Izquierda Unida? ¿No sabe que si estos no reciben todo el voto perdido por el PSOE los pondremos a parir, sobre todo al primero, y llenaremos horas y horas de supuesto debate? Que quiere ¿dejarnos sin trabajo? ¿No ha oído hablar de los trasvases de voto? ¿Es que no sabe hacer caso a las tertulias? ¿Cómo criticamos nosotros a quien nos apetece si usted anda con estas frivolidades? A señora intentou dicirlles que como ela, que nunca foi de esquerdas, fixera o mesmo un montón de xente, pero non puido. Aqueles señores dábanlle moito medo.

-O Dépor
El era deportivista. O equipo ía de sétimo, moi irregular. El recoñecía en privado que era lóxico, que o golpe do descenso logo de traizoar o estilo era moi gordo e non se amaña dun día a outro. Pero en público sempre anunciaba que, en contra do seu desexo, estaba claro que o Dépor non ía subir e que polo tanto, polas débedas, estaba condenado a desaparecer. Ese era o seu discurso, que callou entre moitos ata converterse nunha corrente xeneralizada. Porén, sen alardes, no último partido e pola mínima, o Dépor cumpriu e conseguiu volver alí onde se xogan os partidos máis mediáticos. Cando o chamaron para coñecer a súa opinión e lle lembraron que el anunciara con insistencia outra cousa, respondeu: “Ascender? Iso é un desastre, xa tiñamos que estar en Champions, como antes”.

-A Apócema
Coñézoos de hai tempo. Viñan os dous xuntos dos mercados. A un (F.) non o soporto; co outro (P.) leveime ben pero sempre que saímos de marcha acaba montándoa e logo pola súa culpa nos bares que máis me prestan comezan a mirarme mal ou deixan de fiarme. Pero viñeron a saudarme e dixeron de ir beber algo. Vale, aceptei, desconfiado pero educado. Fomos a un local de deseño, un tanto repugnante. Tras un par de viños -eu tomaba Mencía pero a eles non había quen os quitara do Rioxa- apareceu o dono do sitio, un tanto sinistro e con acento alemán. Ofreceunos unha apócema en vaso pequeno que era lo más de lo más. Os meus circunstanciais compañeiros aceptaron entusiasmados e non me quedou outra que sumarme. Tomamos aquela cousa. A que se montou... Como nun tebeo, creouse un remuíño e cando volvemos á realidade, eu seguía igual -un pouco peor por dentro, pero igual- mais eles non. F. crecera unha barbaridade e parecía Hércules mentres que P. encollérase á metade e semellaba un hobbit. Ao momento, apareceron un montón de medios de comunicación. Claro, pensei, o meu non ten demasiado interese nin é noticia porque sigo como estaba, pero quererán saber que lles pasou a estes dous, porque o deles é tremendo, unha auténtica portada. Pero estaba trabucado. Viñeron directos cara min. Logo preguntáronlle un par de cousas de trámite os outros, pero seica o novidoso era o meu. Eu, que me quedara tal cal, era a gran noticia do día. Ao momento, nas columnas comezaron a chamarme inmobilista e outras cousas terribles. Do que crecera e o que encollera, case nin falaban. Eu non entendía nada.