Xesucristo, Fraga e Garzón

Non está contrastada, pero si documentada a posibilidade de que a figura máis influínte dos últimos dous milenios, o coñecido como Xesucristo, sexa un simple invento. Polo menos, na súa dimensión histórica, xa que en termos relixiosos resulta obvio que, a pesar de que algunhas boas xentes así o crean, cun mínimo de coñecemento científico dificilmente se pode aceptar a existencia dun carpinteiro que pasea por riba da auga e foi inseminado por unha pomba fosforescente. Iso si, a posta en negro sobre branco do personaxe merece todo recoñecemento. Seguramente baseada na adaptación da  mitoloxía e a literatura oral pagana e xudea da época, o Novo Testamento é unha historia fascinante, chea de frases admirables, como a de que “o que estea libre de pecado que tire a primeira pedra”. 

 

Poucas, ou seguramente ningunha, traxectoria vital é perfecta. Todo o mundo (comezando polo que isto escrebe) posúe na súa peripecia vital un ou varios actos dos que non se sente nada orgulloso. Errare humanun est, que dicían os clásicos. Contra esa realidade, formalizáronse dous conceptos, o do arrepentimento e o da petición de perdón. Ambos foron manipulados historicamente dende os poderes, especialmente os relixiosos, que incluso acabaron creando a perversión cínica que caracteriza á elite católica, abonada ao que a súa propia tradición denomina fariseísmo e que normalmente se chama hipocrisía. Ten causas. Na súa visión da vida, o arrepentimento e as desculpas son algo que só se debe a unha suposta entidade superior, polo tanto está permitido o seu falso uso de cara á galería pero tamén a súa omisión, posto non resulta imprescindible arrepentirse e pedir perdón aquí abaixo, na vida real, basta con facelo uns segundos antes de que o indemostrable San Pedro abra a porta do indemostrable ceo. Ambas opcións foron utilizadas ao seu gusto polo recentemente falecido Manuel Fraga. 

 

A Fraga se lle ten insultado -con lexitimidade defensiva en moitos casos- de múltiples maneiras. Menos dunha. Ninguén lle chamou parvo. Porque non o era. Sempre soubo ben o que fixo. Por iso usou as dúas opción católicas antes reseñadas e nunca pediu perdón pola súa participación en crimes ou renunciou a súa ideoloxía autoritaria á vez que, con toda a hipocrisía posible, se presentaba como unha figura básica da democracia e o autogoberno galego, ou mellor dito, da moi escasa democracia e autogoberno que existe. 

 

Do mito Iribarne do que tanto se fala e se babosea estes días algún podería sacar a conclusión de que dado o seu carácter arrollador, unha vez chegado ao outro mundo sería capaz de poñer firme incluso a Deus. Nada máis lonxe da realidade, e non só pola dubidosa existencia do chamado altísimo, senón porque, como todo ser despreciable, Fraga era tiránico cos que tiña por abaixo (cos seus axudantes ou coa oposición, por exemplo) pero submiso cos que estaban ou se lle poñían por riba (pelota con Franco, covarde no 23-F ou axeonllado ante o Goberno central no Prestige, por exemplo). Porque é certo que foi presidente da Xunta e lle votou a maioría dos galegos -ata que a maioría dos galegos votaron outra cousa, non esquecer- mais é ben sabido que os sufraxios non son a absolución xurídica. Porén, Fraga puido morrer na cama de vello sen render contas nunca ante a Xustiza polas súa participación en noxentas accións, como o asasinato de Grimau ou dos cinco obreiros de Gasteiz, entre outras moitas. A maiores, nin deixou espazo para a posible xenerosidade das súas vítimas, posto que nunca pediu perdón, polo contrario ata o último suspiro mantivo a defensa da ditadura franquista, inseparable da barbarie. 

 

Incriblemente, nestes días e levados pola actualidade, a figura de Fraga foi contraposta a outra, a do xuíz Garzón, tratada esta última en positivo absoluto. Incluso utilizou ese recurso algunha das mellores cabezas deste país. Gran erro. Sen agochar que o feito de que se poida xulgar a Garzón por darlle pulo á recuperación da Memoria Histórica sobre as vítimas do fascismo resulte a todas luces unha indignidade, nunca está de máis lembrar que no currículo do xuíz tamén aparecen numerosas manchas polas que tampouco solicitou desculpas nunca. 

 

Alén de moitas actividades destacables, o novo mártir da progresía española debe ser lembrado así mesmo por outras accións de evidente calado antidemocrático. Foi Garzón un dos que baixo o delirante lema de que “todo é ETA”, encarcerou a centos de activistas vascos por simplemente facer política, incluso membros de organizacións pacifistas viron boa parte da súa vida truncada por tamaño disparate totalitario. E foi Garzón tamén quen en varias ocasións fixo a vista gorda ante as evidencias de torturas na Audiencia Nacional. Ata o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos ten protestado por este feito. (Non está de máis lembrar que organismos como Amnistía Internacional alertan con datos todos os anos da existencia de numerosos casos de tortura no estado español). E foi Garzón tamén quen no seu día golpeou sen tregua á liberdade de prensa. Detivo ao xornalista galego Pepe Rei baixo a acusación de que as súas denuncias periodísticas “sinalaban obxectivos a ETA”. Foi absolvido despois, pero o paso pola cadea agravaría a súas doenzas xa para sempre. Daquela, en Galicia poucos se solidarizaron con el ante tamaño ataque, con importantes excepcións como o xornalista José Manuel Ponte. Pepe Rei traballou no Egin, onde destacou á fronte dun equipo de investigación que ata Pedro J. Ramírez quixo fichar. E precisamente aquel xornal vasco foi outra das vítimas dos impulsos fachoides de Garzón. En comandita con Aznar (saltándose a teórica independencia do poder xudicial do goberno; o entón presidente do Goberno atribuíse parte da medida dicindo aquilo de “¿pensaban que no nos íbamos a atrever?”) o estelar xuíz clausurou o Egin, simplemente porque non lle gustaba o que poñía aquel periódico, posto que a acusación de “colaboración con banda terrorista” non se sostiña, como quedou claro case unha década despois ao seren os seus responsables absolvidos, cando xa era imposible reconstruír o xornal. Así, semella que Garzón pechou o Egin polo teoricamente inexistente en democracia “delito de opinión”. Tampouco é raro, entre os executores do dominio existe unha longa tradición de liquidar periódicos que lles molestan. Saben quen, como Garzón, pechou un tamén? Si, Manuel Fraga. No seu caso, a vítima foi o Diario Madrid, en 1971. Logo, en Galicia, como xa ía de paladín da liberdade fixo outra cousa coa prensa en vez de prohibila, comprouna toda. Ou case.

 

Volvamos a Xesús de Nazareth. Ás teorías da súa inexistencia histórica (a do filósofo Thimoty Freke é a máis coñecida) se lle opoñen outras, moito máis abundantes, que defenden a súa realidade física. Entre elas, especialmente interesante parece a do prestixioso antropólogo Marvin Harris. Segundo o seu documentado traballo, Xesús era o líder dunha das moitas bandas “de carácter militar-mesiánico” que loitaban contra a dominación imperial de Roma en Palestina. Por iso foi executado. De ser certa esta versión, moitos poderían abandonarse á ficción histórica e pensar que de terse topado cos dous grandes protagonistas mediáticos dos últimos días, o chamado Xesucristo sería torturado nun cuartel romano mentres noutra estancia Garzón se lavaba as mans e Fraga asinaba a súa crucifixión por subversivo.