Artigos de Xaquin Campo Freire

San Xiao de Roca e a muller de pedra de Víctor Corral Castro

No ano 1999 tiven a sorte e a honra de participar nos “ENCONTROS DA TERRA CHÁ”, no Sant’Alberte de Parga. Alí agradecín publicamente ao artista Víctor Corral Castro, de Baamonde, un agasallo inmenso que nos fixo aos de Roca: A estatua da “MULLER DE PEDRA”, como lle din comunmente.

O galego é o idioma máis difícil do mundo

Chino, xaponés, húngaro, inglés, árabe, hebreu, ..., Nada que ver! Só os pobres e as crases populares son capaces del. Será que como están acostumados a traballar, de paso, tamén traballan o galego. Por iso o galego non viste. Pero resiste. Que vas esperar dunha lingua falada por campesiños, agricultores e labregos, por xentes do mar e peixeiros, por obreiros da construción e outros oficios manuais?

Mandiá 2017: En feminino e plural

A festa da padroeira ou patrón dunha parroquia da Galiza dános a oportunidade para traer á memoria o percorrido persoal e comunitario deste último ano. Por sorte para todos estamos en plena eclosión do avance da muller no mundo. Entre nós, este ano, queremos facelo así: MANDIÁ, EN FEMININO E PLURAL. Por iso cómpre, a xeito de canto épico, proclamarvos os nosos pequenos grandes trunfos dos que estamos gozosos. É un bo intre para encher de vida a nosa celebración festiva. Velaquí algúns paradigmas:

Varias consideracións ao caso do señor Urdangarín e dona Cristina

NOTA DE PRENSA EN DIVERSOS MEDIOS: “URDANGARIN USÓ UNA ONG DE NIÑOS CON CÁNCER PARA LLEVARSE EL DINERO A PARAÍSOS FISCALES”. “URDANGARÍN Y TORRES SAQUEARON LA FUNDACIÓN PARA NIÑOS DISCAPACITADOS”. “Destinaron a fines sociales solo 9.800 de los más de 620.000 euros que recibieron en donaciones públicas y de empresas; el resto se lo embolsaron el duque y sus socios”.

Señora Valedora, eu non quero ser lelo

Pois eu, porque non son lelo, falei, falo e falarei galego sempre. E tamén portugués, e italiano, e francés, e inglés, e latín e grego clásico e, por suposto, castelán ou alemán e incluso ruso da nova Rusia. Porque os que non somos lelos, precisamente por iso, non somos excluíntes. Por exemplo, eu coñezo cen palabras de caló, porque traballei e traballo co benquerido mundo xitano. Preocupeime de manexar un grupiño de palabras e frases búlgaras porque no cárcere onde fago un voluntariado hai persoas desa nación. E o mesmo digo de Somalia.

Quen afoga a fala dun pobo, mátalle a palabra

Se queres acabar cun pobo afógalle a fala e mataraslle a palabra: ”Seriamos sen fala uns ninguén”. No 2010 publiquei algo así: NON TE QUERO!. Pasaron seis anos e hoxe sigo a sangrar pola mesma ferida pero con moito máis sangue perdido e con moita menos esperanza. Por iso SIGO SEN QUERERTE.

Os nosos libros e os cárceres

"Abrid escuelas y se cerrarán cárceles". Esta frase é moito de dona Concepción Arenal. O concepto xa viña desde as culturas máis antigas.
Xaquin Campo Freire Nado en San Xiao de Roca-Guitiriz, Lugo, en 1937. Licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria por Roma. ATS-DUE. Experto Universitario en Enfermaría Comunitaria e tamén en Urxencias e Coidados Itensivos. Diplomado en Coidados Paliativos. Traballou de enfermeiro no Hospital Marcide de Ferrol e no PAC de Fene. Foi capelán da Residencia de Anciáns de Piñeiros-Narón. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e Director da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa “Mons. Araúxo”. Membro das Sociedades Española e Galega de Xeriatría, do consello de redacción da Revista “Encrucillada", da Asociación de Escritores en Lingua Galega e participou con ponencias en diversos Congresos. Ten escrito numerosos artigos relacionados coa saúde. Leva varios anos exercendo un voluntariado no Cárcer de Teixeiro (A Coruña). Ten dous libros escritos. 1) A viuvez na Pastoral da Saúde. Un estudo sobre da viuvez na Galiza. 2) Ese que está no cárcer é meu irmán. Sobre a vida dos nosos reclusos e as súas familias, sen esquecer o problema das vítimas.