Artigos de Emilio Martinez

Vacina con "happy end"

Hai unhas semanas alguén enviou a un dos grupos de whatsapp o enlace a un vídeo. Tardei algún tempo en velo, e de certo que o vin de casualidade, habituado como estou a borrar de forma rutinaria a inmensa maioría de memes e chirigotadas que se difunden por eses canais.

Cultura popular e compañeiros de viaxe

Imaxino que a miña cara, cando atopo unha librería de vello, debe ser semellante á que Jim Hawkins, o neno protagonista da novela de Stevenson “A Illa do Tesouro” pon cando atopan os cofres que os levaran a aquela illa. Hai anos pasei horas entre as estanterias da libreria “Moucho” na cidade vella da Coruña, na que abondaban os obras de temática política, e xusto antes da pandemia, hai algo mais dun ano, atopei, recen aberta, Folla Vellas.

Teatro Amazonas

Noite do sete de xaneiro de 1897, no escenario baixa o telón e o público érguese para ovacionar aos interpretes de La Gioconda, a ópera de Ponchielli. Non estamos en La Scala de Milán, estamos en Brasil.

As obrigas da universidade

Baixábamos polas escaleiras da Quintana entre grupos de universitarios que falaban sentados en corrillos, aproveitando o sol daquel día de primavera. Erán principios dos anos 70 e estábamos en Santiago por algunha das moitas visitas ao médico que tiven que facer de pequeno. Miña nai iame decindo: “Ves Emilio, son universitarios, cando sexas maior ti tamén irás á universidade”. Baixando aquelas escaleiras, que me parecían inmensas, mais que na universidade eu no que pensaba era na empanadilla e no bocadillo de calamares que nos agardaba no Bar Coruña, na Raiña, un dos sitios onde acostumábamos parar para comer algo, antes de achegarnos ata os Almacenes “El Pilar” a facer compras, e coller o autobus para voltar á casa.

"Os recibimos, americanos, con alegría"

Hai unhas semanas, o 13 de novembro, cumpriuse unha década do falecemento dun dos directores de cine español máis destacable: Luis García-Berlanga.

A quen lle importa?

Meu pai, como outros moitos pais de nenos de vilas mariñeiras, Ribeira no meu caso, tivo que buscarse a vida, alá polos 70, lonxe da casa. Meu pai comenzou como engrasador en barcos de pesca de altura, e acabou de maquinista naval en Australia, Canada, Namibia e, sobretodo, onde pasou mais anos, en Sudáfrica.

Ógalla unha simple anécdota

Hai uns días a miña compañeira, despois da lectura dos varios xornais que mercamos os domingos, lembroume unha anécdota escoitada hai anos. O protagonista, neste caso o narrador, é un profesor que aos dous nos dou clase, na facultade de Ciencias Económicas de Santiago de Compostela. Un deses profesores aos que o paso do tempo dá mais valor, un deses profesores dos que anos despois de ter rematada a carreira segues gardando un bo recordo das clases e lamentas non ter prestado mais atención ao que intentaba ensinar sobre David Ricardo, Keynes, Hicks ou Pierro Sraffa...

Trump para sempre?

Ás veces, co paso do tempo experiencias de distinto tipo, desde conversas a viaxes ou lecturas, que tiñas considerado intrascendentes, toman unha relevancia que non agardabas.
Emilio Martinez (Ribeira, 1965). Entre os anos 1998 e o 2005 foi presidente da Coordinadora Galega de ONG para o Desenvolvemento. Na actualidade forma parte do Consello Galego de Cooperación ao Desenvolvemento como experto independente. Licenciado en Ciencias Económicas a súa carreira profesional está ligada, na súa meirande parte, a diversas administracións públicas, como a Universidade de Vigo, na que foi vicexerente de Recuros Humanos, a Sociedade Galega para o Desenvolvemento Comarcal, o concello de Lugo ou a Universidade de Santiago de Compostela, na que actualmente é vicexerente para o campus de Lugo, logo de exercer en distintos períodos como técnico superior de Xestión no ámbito da I+D+I. Ten colaborado en distintas publicacións como “A Nosa Terra”, “Tempo Exterior” ou a “Revista Galega de Emprego”.