O tetralema da esquerda

Isto é, se queremos hiperglobalización e democracia, temos que renunciar á nación Estado; se desexamos manter a nación Estado e hiperglobalizar a economía teremos que esquecernos da democracia e, finalmente, se pretendemos combinar democracia con nación Estado temos que limitar a hiperglobalización.  Para Rodrick, e de seguro que para moitas das persoas lectoras destas liñas, é esta última a renuncia que lle parece máis acaída para unha prosperidade equilibrada e sostible e, di Piketty, regular o capital no século XXI.

 

A verdade é que Rodrick inventou un “palabro” de narices. No dilema a cousa é simple, se afirmamos A negamos B; no problema que nos presenta o catedrático de Harvard temos que escoller e eliminar unha das tres opcións.

 

Máis rechamante é o caso da esquerda galega e da esquerda en Galicia. Neste caso pasan de tres a catro, por resumir, os elementos a considerar e xa que logo multiplícanse as posibilidades de rexeite. Estamos ante un tetralema, por simplificar, de imposible solución:  A non quere ir con B nin con C pero si con D; mentres que  D quere ir con A pero tamén con B; pero este último quere ir con C quen non se fía das contaminantes intencións de B nin de D... e así “ata o infinito e máis alá”.

 

As esquerdas gustan de palabras grandilocuentes para baleiralas, por reiterado abuso, de significado. A “damisela” máis cortexada é a de “unidade”. Todas din perseguila, desexala,  estar dispostas a facer calquera caste de sacrificio para lograla; mais ela, puritana, non se deixa engaiolar xa que ben sabe que as distintas pretendentes son unhas garatuxeiras que non xogan máis que ao engano dos barallocas, a impostura dos bulebule e a falsidade camanduleira. A “historieta” reitérase como farsa unha e outra vez. O tetralema da esquerda é un problema insoluble.

 

A non ser que se mude de perspectiva e comprendamos que non é o problema o que non ten solución, senón a esquerda das letras maiúsculas separadas por puntos. Viremos o rumbo.