O faisán

Dende que en maio do ano 2006, se producira o presunto “chivatazo” que recibira Joseba Elosua, propietario do Bar Faisán de Irún, presunto membro da rede de extorsión de ETA, que o alertaba dunha redada, como cal paxaro que volta pola primavera, xurde con máis forza e, sobre todo, con máis liorta política, o coñecido como o caso Faisán.

Por José Freire | Pontevedra | 26/01/2010

Cintas de vídeo borradas ou desaparecidas, varios mandos policiais interrogados como testemuñas ou imputados, incluído o propio ex Director Xeral da Policía, Víctor García Hidalgo. Intervencións do Xuíz Grande Marlaska ou de Baltasar Garzón. Investigacións da Unidade de Asuntos Internos da Policía. O PP que se quere persoar na causa. Liorta entre o Director Xeral da Policía, o Director Axunto Operativo, o Comisario de Información e outros mandos da xunta de Goberno do C.N.P.. Todo elo máis parece froito dun guión cinematográfico que da propia realidade dun País que debe rexerse por un estado de dereito.

Nesta situación, non procede pechar este asunto sen esgotar tódalas vías de investigación para chegar a coñecer toda a verdade sobre os autores e indutores dun grave atentado contra o estado de dereito e contra a dor de moitas vítimas da banda terrorista, entre as que se atopan moitos policías. De non facerse así, suporía pechar en falso o capítulo máis lamentable que implica á Policía na loita contra ETA.

De aí que dende o Sindicato Unificado de Policía rexeitamos o que se utilicen a funcionarios do Corpo Nacional de Policía como cabezas de turco para protexela responsabilidade de ningún político. Se algún policía incumpriu o seu deber e se prestou a semellantes argalladas, que o pague. E se algún político resulta implicado, como pode ser o caso do Sr. García Hidalgo, as consultas, comunicacións ou responsabilidades hai que buscalas antes en Ferraz, Moncloa ou no País Vasco, que nos superiores xerárquicos de Interior ou na propia policía.

Conclusión: o Faisán onde mellor está é na cazola.