A grave responsablidade do Xefe de Estado

Trabúcase quen enxergue libre de culpa a Felipe de Borbón das resultas da devasa construída coa declaración do 15 de marzo último.

Por X.A. Pérez-Lema | A Coruña | 26/07/2020

Considerouse que a exclusión do Emérito do uso dos recursos públicos da Casa Real (uns recursos que non foron retornados ao Erario Público, senón que foron redistribuídos para outras finalidades da mesma Casa) e maila renuncia de El Rei a respecto dos bens da futura herdanza do seu pai integrados na da Fundación Lucum (da que era segundo beneficiario o actual Xefe do Estado) salvaban do lume ao actual Monarca.

Mais o tempo pasou, o pesadelo da Covid-19 afrouxou un chisco e o problema seguía, con novas revelacións de feitos do Emérito incompatíbeis coa ética pública. A renuncia a unha herdanza futura non deixa de ser un aceno ao sol, absolutamente ineficaz en termos xurídicos. Os feitos coñecíanse por El Rei e polo Presidente do Goberno do Estado dende marzo de 2019, sen que fose informada a opinión pública. Houbo que agardar ao peor da pandemia para facelo. Por outra banda, dende o 15 de marzo van xa catro meses e medio e segue a faltar unha declaración valente e definitiva. Malia a evidencia de que, polo menos, existiu fraude fiscal na conduta do seu pai faltou un público requirimento a facer contas coa Facenda Pública e transferirlle o diñeiro que lle pertence á cidadanía e que tanto nos cumpría para enfrontarmos a pasada crise sanitaria.

Falta tamén un acordo entre a Casa Real e o Goberno do Estado para lle retirar a Juan carlos de Borbón o seu título de Rei (non Rei Emérito, como ás veces confunde moita xente), que ten atribuído por Decreto para o resto da súa vida, mais do que pode ser privado-por causas tan xustificadas como as existentes.

Mentres, a Casa Real desenvolve unha campaña de imaxe que afonda máis a divisoria entre a Coroa e a cidadanía. Nas súas recentes visitas a Poblet e Santiago de Compostela proxectouse a imaxe dun Rei pechado no hieratismo institucional, blindado pola policía e recibido só por poucas ducias de seareiros, que constituían, tanto en Catalunya como en Galicia, personaxes de fasquía e presenza exótica no contexto de cadansúas sociedades catalá e galega. Os dispositivos de seguranza restrinxiron nas dúas (custosas) visitas a mobilidade cidadá e discriminaron o achegamento das distintas persoas en función das bandeiras que portaban: barra libre para a española e prohibición para as esteladas e estreleiras. Semella que, en ambos os dous casos, seguindo instrucións directas da Casa Real.

Ninguén poderá negar, chegado o momento, que o Xefe de Estado puido actuar doutro xeito. E que non soubo, non quixo ou non puido facelo.

Licenciado en Dereito e graduado en Administración de Empresas. Leva exercendo a avogacía máis de vinte anos e dirixe o seu propio despacho n’A Coruña, con nomeada adicación ao Dereito Administrativo e Mercantil . Foi profesor da Escola de Práctica Xurídica do Colexio de Avogados coruñés e da Facultade de Ciencias Sociais da Universidade de Vigio. Arestora imparte a docencia no primeiro programa de asesoría xurídica de empresa que se desenvolve en Galicia, no Instituto de Finanzas e Formación Empresarial (IFFE).Publicou varios traballos sobre temática xurídica. Foi xefe de gabinete do Conselleiro da Presidencia Pablo González Mariñas, sendo Presidente Fernando González Laxe e secretario xeral de Relacións Institucionais na Vicepresidencia da Xunta ás ordes de Anxo Quintana (2007-2009). Fpoi asesor xurídico do Consello da Xuventude de Galicia (1991-1997) e tivo unha intensa actividade na defensa penal de obxectores e insumisos até que se acadou a supresión do servizo militar obrigatorio. Colaborador da Radio Galega e da TVG e de varios xornais, revistas e emisoras de Radio e TV galegas.