A lembranza do horror dos campos de exterminio nazis e a perseguizón de quen, baixo calquer pretexto, tenten negar a súa realidade histórica ou minimizar as súas consecuencias converteuse nun consenso básico, nun verdadeiro sinal de civilización. O carácter industrial e planificado do exterminio, a súa dimensión, a posta da racionalidade burocrática ao servizo dunha empesa xenocida xunto, sen dúbida, co feito de que se impulsase en Europa e contra europeos por un Estado, o alemán, portador dunha longa e abastada tradición cultural caracterizan o exterminio nazi - principalmente de xudeus, mais tamén de ciganos, soldados e civís dos países ocupados, antifascistas, homosexuais, etc. - frente a outros como, por só citarmos algúns, o que padeceron os armenios, os pobos indíxenas de América ou de África ou, máis recentemente, o pobo cambodiano.
Por esa razón o 1 de novembro de 2005 a Asamblea Xeral da ONU acordou declarar o 27 de xaneiro, data da libertazón de Auchswitz, como Día Mundial de Lembranza das Vítimas do Holocausto. Trátase, como a Resolución estabelece, de lle ensinar ás novas xeracións as licións do Holocausto co fin de “axudar a previr actos de xenocidio no futuro”, de rexeitar calquera negación do Holocausto como feito histórico ao tempo que se condea “sen reservas todas as manifestacións de intolerancia religiosa, incitación, acoso ou violencia contra as persoas ou comunidades baseadas na orixe étnica ou as crenzas religiosas en calquera lugar en que se produzan”.
Sabiamente, pois, a ONU evitou facer con esta Resolución un acto particularista ou de simples arqueoloxía histórica. Ben ao contrario: o Holocausto é lembrado como exemplo de negación masiva dos dereitos humanos da que se poden – e se deben – tirar ensinanzas de alcanzo universal. Porque, como lembra a Exposición de Motivos citando a Declaración Universal de Dereitos Humanos, estes pertencen a todas as persoas “sen facer distinción algunha por motivos de raza, relixión ou de ningunha outra índole”.
Xa que logo, á luz da Resolución da Asemblea Xeral da ONU, non só non é inconveniente senón que mesmo resulta obrigado lembrar na conmemoración do Holocausto episodios actuais de negación masiva dos dereitos humanos, sen que tal supoña estabelecer equiparación ou comparación algunha. En Xaneiro de 2008, en plena crise humanitaria en Gaza, sería entendíbel que a conmemoración do Holocausto calase sobre situación deses case dous millóns de homes e de mulleres cercados militarmente? Penso que non. Por iso no curso da Deputación Permanente do Parlamento de Galiza celebrada o pasado 23 de Xaneiro o BNG propuxo aos outros grupos parlamentares a adopción dunha declaración institucional nos termos que seguen, os que xulgamos máis acordes coa Resolución da ONU:
“A 63 anos da fin da Segunda Guerra Mundial, o Parlamento de Galiza quer lembrar ás vítimas da barbarie nazi. Foron millóns os homes e mulleres asasinados por razón da súa etnia, relixión ou ideoloxía, dun xeito industrial e planificado, polo nazismo alemán e os seus colaboradores. Através da presente declaración pretendemos evitar o esquecemento destes crimes e previr á cidadanía galega contra aqueles que seguen a negar a súa realidade histórica ou a minimizar as súas consecuencias
Os horrores da guerra e, en particular, os dos campos de exterminio están sen dúbida na raíz da Declaración Universal de Dereitos aprobada pola ONU en 1948. É por iso que neste seu 60º aniversario o Parlamento de Galiza reivindica a súa plena vixencia denunciando sen paliativos situacións que, como a blocaxe que sofre a franxa de Gaza ou o muro de separación que está a construir o Estado de Israel como parte da ocupación militar da terra de Palestina, supoñen unha conculcación non só da legalidade internacional mais tamén dos dereitos inviolábeis que pertencen a todas as persoas e a todos os pobos”.
Este foi o único texto proposto mais, infelizmente, PP e PSOE negáronse nin tan sequer a discutilo. Uns porque non querían incomodar ao Estado de Israel. Outros porque non entendían necesario aprobar unha nova declaración cando o Holocausto xa fora lembrado o ano anterior.
Remato. Nunha conferencia pronunciada nos Estados Unidos hai cinco anos, Desmond Tutu, declarárase fondamente abalado tras dunha visita realizada á por el denominada Terra Santa: “lembroume o que aconteceu con nós, os negros en Suláfrica. Vivín a humillación dos palestinos nos postos de control e nos reténs de estrada: os palestinos padecen coma nós cando os policías brancos nos impedían ir dun sitio a outro”. O prelado anglicano ainda engadíu que “Israel nunca será un país seguro se non deixa de oprimir a outro pobo” ao tempo que criticou que nos Estados Unidos todo o que critique a política israelí sexa considerado “antisemita”. Cumpre lembrar que Desmond Tutu non só foi galardoado en 1984 co premio Nobel da Paz pola súa luita contra o réxime racista sulafricano senón que é patrocinador no seu país dun centro de conmemoración do holocausto. Quizais por iso considera incomprensíbel que sexa precisamente Tel Aviv quen leva adiante tal política de represión. En varios sentidos, estas palabras do bispo africano resultaron proféticas: cinco anos despois daquel discurso, en Outubro de 2007, a Universidade de Saint Thomas de Minnesota cancelou a conferencia que o Sr. Tutu tiña previsto pronunciar na primavera de 2008 a causa das súas declaracións “contra a política israelí”. Poucos meses antes, en Marzo de 2007 John Dugard, relator de dereitos humanos da ONU para os territorios ocupados, acusara a Israel de aplicar en Gaza e Cisxordania “práticas proprias do colonialismo e do apartheid”. Que cadaquén tire as súas proprias conclusións.
