Carta de Critias a Terámenes (XIV): Sobre as falacias necesarias

 O   “sentido común” é o mundo das aparencias que xustifica  a submisión aos nosos intereses. Refugamos a figura do  Faraón-Deus, Rei-Deus , outrora exitosa  porque no presente é anacrónica.  Hoxe fáiselle crer no Réxime Xeneroso. A  única loita polo poder é entre oligarcas e nestes días iniciouse unha batalla entre dous grandes grupos bancarios. 

 

A batalla entre o  capital financeiro foi comunicada en días de actuación teatral do Máximo Maxistrado, realización que aquí lle chaman “política activa”, “vida política” ou tamén, descoyúntate  Terámenes!   “Xogo democrático”.  Nesta ocasión  o noso Maxistrado representou o papel de bo marido amante da súa esposa e   ao próximo  substituto asignóuselle o papel frio e calculador.  O galiñeiro do  teatro  parrandeó o habitual, houbo moita merda, alegrías e xúbilos.

 

Volvendo á realidade, preguntei se existía  oposición do Pobo ao negocio dos usureros e prestamistas. Pero as miñas dúbidas foron tranquilizadas. Teñen un excelente equipo de pensadores e filósofos creadores de mundo    de aparencias.  E niso radica o seu poder, en impoñer o mundo das aparencias, o  “sentido común”,  o “xogo democrático” e ocultar a nosa realidade e intereses. Para iso temos o fabuloso “co pan non se xoga” ou “coas cousas para comer non se xoga”. Consideran que a alianza bancaria será  consentida polo pobo con satisfacción. E é que o traballo executado polos filósofos creadores de mitos, fabulas, sofismas, falacias  e do  mundo  de aparencias é especializado e buenísimo. 

 

 Dá a sensación positiva e tranquilizadora de que o Pobo descoñece todo o relacionado co negocio da creación de diñeiro. Os  que acceden á Academia son instruídos en sutilezas quiméricas indescifrables, e sendo coñecedores os filósofos do  efecto Dunning-Kruger,  fan crer ás  devanditas persoas que son posuidoras dunha gran habilidade. En consecuencia, e coñecedores do efecto indicado,  conseguen que esas persoas  pensen e xulguen  no  mundo das aparencias. Falan da economía como dunha egua tratásese: que se está “quente”, que se hai que “arrefriala”, que “está enferma”  ou “arrefriada”, ou “tensa” ou con “euforia”,  que se a egua está “estimulada”, ou ten máis ou menos “confianza”.  Rirás amigo Terámenes das súas brillantes ocorrencias,  mais son eficaces. 

 

A caída da taxa de ganancias na actividade produtiva provoca que gran parte do capital-diñeiro inactivo téñase que trasladar ás actividades financeiras non produtivas para que así os nosos amigos sigan tendo beneficios.  Unha parte cada día menor segue dedicándose a producir e a maior a actividades especulativas desvinculada da produción.  Procédese a unha expansión do crédito e á creación de  diñeiro. Mándase ao Máximo Maxistrado de quenda  que pida préstamos, e os nosos oligarcas facilítano a cambio de intereses. O que gañan é para os seus petos e os desamaños normais lóxicos e futuros serán pagos polo Pobo.  

 

Os nosos oligarcas sustentan o seu poder sobre catro  grandes piares. O grupo principal está constituído pola minoría dos  grandes  filósofos, oradores e sofistas que crean os mitos, fabulas, contos e todo o relacionado con     o mundo das aparencias. Estes dispoñen dun amplo aparello de propaganda e sicofantes.  O outro piar básico son os altos cargos da milicia, os xefes dos que portan armas, os altos maxistrados Constitucionais e de Xustiza.  Estes poderes están compostos por persoas moi válidas, con excelente preparación. Eles son os indispensables.   En terceiro lugar están os cargos sorteados, os representantes das corporacións da plebe de pequenos artesáns e proletarios Tamén dispoñen dun amplo aparello de propaganda e lexión de sicofantes. Só a alta dirixencia, Máximo Maxistrado e a súa reducida camarilla teñen que ser excelentes. Os demais teñen que ser  accesorios para ser  fáciles de recrutar e recambiar, e por iso non precisan de estudos nin formación específica. E o cuarto piar  é a burocracia maiormente fiel  ao réxime establecido.  Impoñemos desemprego  para garantir  lealdade, “coas cousas para comer  non se xoga”  Brillante!

Convidado por oligarcas  amigos nuns días visitarei a capital dos Uros e a cidade onde está a máquina de fabricar diñeiro. Asistirei   a unha  conferencia que leva por título: O Medo Social: situación actual, mantemento  e futuro.