A tradición xustifica todo

 

Partindo deste enunciado podemos intuír que no saco das tradicións colle un amplo abano de cousas que acontecen na nosa vida e que, con que se repitan unha  ou varias xeracións, poden ser consideradas unha tradición incluso cultural.

 

E digo isto pois, con moita frecuencia, recórrese, para xustificar cantidade de actos que se fan anualmente  ó amparo de que son tradicións e, segundo a crenza popular,  algo intocable que hai manter durante toda a vida nunha comunidade, nación ou estado.  Exemplos hai e non merece a pena nomealos. Uns  son interesantes pero outros son verdadeiras aberracións que habería que erradicar. 

 

Por iso as tradicións, polo mero feito de selo, poderíanse  clasificar e polo tanto  revisar pois non sempre son modelos que deban manterse vivos na sociedade. Hai uns días amparándose nunha  tradición descoñecida,  uns lexionarios foron visitar a uns rapaces enfermos nun hospital, e alí cantáronlle o seu himno  no que din que son  noivos da morte, pois parece que a aman. Canto épico que hoxe está fora de lugar e menos  para os uns nenos  que ansían vivir e superar os problemas de  saúde.  

 

En fin, nin que dicir deste acto, que posiblemente fíxose  con boas intencións, pero que para moitos foi unha  acción  desafortunada. Ademais cantar cantar non, pois  desafinaban ou case berraban. 

 

Pero, seguindo coas accións que colan no saco das tradicións e que din que son cultura,  durante estes días houbo cantidade de manifestacións relixiosas  que, por seren xa costume de anos  mantéñense vivas a pesares dos cambios habidos na sociedade. Porei varios exemplos: o primeiro é  que criticamos  que  haxa xente  doutras culturas que vive na nosa sociedade e leve a cara tapada plenamente.  Mais esquecemos que nas procesións de semana Santa e outras festas cantidade de xente vai nas comitivas  tapando a faciana. Polo que pregunto:  non será este un acto un tanto teatral, pois o máis normal é acompañar as imaxes coa cara descuberta. Xa sei puro, floclorismo teatreiro que vive agochado nunha capucha.

 

Outro tema que me chama a atención é que nas procesións relixiosas o exercito estea presente e lles renda honores a unha imaxes. Polo que pregunto: e o día que haxa  celebracións relixiosas doutras confesións tamén farán o mesmo? 

 

As tradicións e ás relixións teñen un nexo común: pretenden perdurar eternamente sen ser modificadas. Pretenden a quietude das normas polos séculos dos séculos e así frear a evolución das sociedades.  Polo que,  hai tradicións que teñen difícil xustificación. Unhas por seren completamente bárbaras (O touro de la Vega e os mesmos touros) e outras por estaren fora de tempo e non adaptarse ás  legalidades do momento. Logo está as que non son tradicións   pero que nos queren colar baixo ese nome. Por iso afirmo que, a tradición non pode ser un caixón de xastre onde entre todo e se xustifiquen accións   segundo lle convén o gobernante ou quen mande. E  lembro o de pór a bandeira a media asta por ser Semana Santa nos cuarteis.