Idealistas

Lin hai pouco un perfil dun político que se presenta ás próximas eleccións catalanas. O artigo tachaba ao líder dunha formación de esquerdas de “idealista”.

Por Diego E. Barros | Santiago | 21/11/2010

 Chamáballe idealista, supoño, como lle podía chamar paspán, parvo ou amante das películas de Woody Allen. A mensaxe era alta e clara, un voto desperdiciado o de aquel que ouse depositar a papeleta co seu nome impreso o día antes de que Barça e Madrid diriman o que de verdade importa.
Ten razón Aute cando di que se a que a dereita e diestra e a esquerda siniestra non poden dicirnos que a linguaxe non é política. Mortas as ideoloxías, é de supoñer que só quedan idealistas, poucos, mentres proliferan, noutra volta da linguaxe, ‘fascistas’ aínda que a atitude da maioría dos así tachados pouco ten que ver cos horrores que marcaron Europa a lume e sangue no pasado século, e si máis coa súa incultura, ausencia de ética ou simple educación. Aí están os Dragós e Sostres que pululan polas teles de nova creación. Eles descualificanse polo simple sentido común sen a necesidade de que ninguén pida as súas cabezas e queimar os seus libros nunha actitude, esta sí, que emparenta máis coas manías do vello fascio, e que só serve para gardar, uns intres, as propias vergoñas.

Nada é inocente. Máis medo infunde o que agrede co seu silencio que o berra nunha terertulia etílica. Xa que non hai ideoloxías, convencéronnos tamén de que todas as políticas son iguais, polo que o mesmo dá quen as interprete. Non é certo, máis a cidadania parece instalada nunha espiral amparada na táctica do voto útil. Un voto que, o exemplo está á vista, non serve de nada. Ninguén sae presidente entonando o pero eu non quería. Non vexo por qué hai que lamentarse das súas renuncias a prol do ben público. A un ex presidente se lle paga un soldo vitalicio non incompatible con outros ingresos para que acabe avogando pola legalización das drogas, criticando a ruina do sistema ou lamentando esta xuventude malpagada. No tempo que gobernou estivo moi ocupado mantendo o mesmo sistema que agora critica. Habería que pensar en que facer cos ex presidentes. Aínda que fora por vergoña allea. Pero destas preguntas mellor pasar nas entrevistas.

Tiven un familiar apocalíptico. O mundo estase acabando, repetía a quen quería escoitalo. Tanto, que a apocalípse acabou por caerlle enriba e terminou guindándose do teito dun cortello. Non sei se hai esperanza (agardo que si) o que non hai é interese por buscala porque nos convenceron de que todos son iguais, pezas intercambiables no sistema democrático, hoxe coma na Restauración de Cánovas e Sagasta. Simplemente é cuestión de agardar pola nosa quenda. Sábeo Rajoy, que vive na Restauración. O resto son idealismos, repite. Sábeo a esquerda oficial instalada cando ten o bastón na entelequia da búsqueda do centro, maior aportación histórica doutro ex presidente. No camiño desángrase pola esquerda, idealista. Chegados a este punto, prefiro que goberne a dereita sen complexos. Son un tipo pudoroso.

Din que nas bancadas da oposición vai moito frío. Por eso, os seus ocupantes acoden a abrazarse a bandeiras e palestinas. Aínda que sexan señoras de provincias cuxa máxima aportación intelectual fora ser Guapa de la Feria de Albacete. Se antes era non á guerra é non ao xenocidio palestino, agora cambiemos por saharaui. Unha ferida que segue a supurar trinta e catro anos despois. Algúns menos segundo o novo avantaxado do PSOE, un tal Iglesias, que debería ser o primeiro en seguir a recomendación da ministra de Cultura: deixar opinar aos que saben. A mesma ministra que un día, cando era idealista, enfundouse no non á guerra. É o signo desta España na que para forxarse un futuro mellor meterse a concelleiro de urbanismo mentres que para amosar a propia cultura basta con que te nomeen ministra do ramo. A fin de contas a política é a arte do eufemismo, único lugar no que é posible que os paxaros maten cazadores do mesmo xeito que é aceptable a versión de que os represores son os que poñen os mortos a mans dos reprimidos. O PSOE, un partido ao que lle sobran dúas siglas, insite na vella manía española de eludir responsabilidades. A pesca nun caladoiro de nome sahariano, un par de hoteis, un quítame ti esas barcas cheas de negros e, claro, 300 millóns en armas ven valen pasar o dereito internacional, o idealismo e o sentido común polos collóns. Xa nos tocará estar de novo na oposición e haberá tempo para recuperar o idealismo.

Na última temporada desa radiografía social que é The Wire, Duquan (Dukie), abandonado por todos, vaille pedir cartos ao mestre Pryzbylewski (Prez). Quéreos, di, para matricularse nos cursos nocturnos até ter idade suficiente para traballar. Ambos os dous cruzan miradas de autoengano e Prez, ex policía, acaba cedendo. Prez é un idealista que loita contra corrente cos máis novos. Dukie é a vítima cuxo mundo acaba nunha xiringa. Ambos os dous viven no medio dun sistema aparentemente inmutable nunha batalla que saben perdida: a realidade dos que chaman idealistas aos que soñan con utopías.