As cruces de pedra na Galiza

Dende aquela, collínlle gusto a ler sistematicamente esas pequenas columnas, de feito é o primeiro no que me deteño cando lle boto un ollo ao xornal en papel. Alí quedaron rexistradas as peripecias de personaxes que devalan entre o tremendismo e o realismo máxico. Como aquel ancián centenario de Viveiro, que cando morreu en 1881 quixo levar á tumba o caderno no que apuntara o nome e apelidos dos soldados franceses que matara na guerra da Independencia, ou o caso que segue, recolleito en La Voz de Galicia, o 13 de febreiro de 1987: “Cuando supo que la contienda había terminado en el año 1939, un vecino del municipio de Ourol se refugió en las cuevas en la montaña. Desde entonces, Manuel Durán Souto apenas ha salido de sus refugios; únicamente, dos veces al año, hace un viaje a pie hasta La Coruña para ver el océano. Sólo una enfermedad, que ha acusado hace unos seis meses, ha permitido a la familia trasladarlo cerca de la casa, donde sigue viviendo en una choza. Combatiente del bando franquista y legionario, parece ser que la frustración de la guerra le ha eclipsado la razón”. O que se di é un exemplo de manual de shock postraumático. Haivos tolos, e tolos.

 

En Pontevedra, naquela época da infancia na que gardaba eses recurtes de prensa, tiñamos unha serie de personaxes pintorescos, algúns tidos por tolos, os máis considerados como seres estrambóticos. De entre eles recordo especialmente ao xa mitificado John Balan (que morreu esquencido despois de petar en moitas portas, e non só para arrincar melodías musicais), ao mediático Draculín e a unha señora maior que paseaba pola Avenida de Vigo cun vestido diferente cada día, reproducindo o estilo decimonónico de Scarlett O’Hara. Pero ademáis destes sobranceiros urbanitas, tamén chegaban ecos lonxanos doutros persoeiros que campaban ás súas anchas polas terras da contorna da Boa Vila. 

 

Un deles era Pepiño Meijón. Malia que xa falecera en 1980 a súa memoria seguía viva entre todos aqueles que gostaban de visitar o inxente Patrimonio arqueolóxico da bisbarra pontevedresa. Os afeccionados coñecían perfeitamente as “meixonadas”, eses neopetróglifos que Pepiño Meijón realizou por terras de Marín, en moitos casos a rentes das estacións rupestres de verdade, as da Idade do Bronce atlántico. Seica este home comezou a perder a cabeza cando o querían reclutar de noviño para liquidar moros en Marrocos. Sexa como for, acabou por converterse nun mouro que fuxía decote ao monte e gravaba nas penedías, nas laxes e nos outeiros. Home silandeiro, deixou para sempre nas rochas, esvásticas, escudos imperiais e símbolos franquistas. Coma o excombatente de Ourol, ou mesmo coma o alemán de Camelle, o Man que esculpía os coios e os cons da Costa da Morte, Pepiño Meijón deixou no monte a pegada da súa singular cosmovisión, dos seus traumas, da súa vida.

 

A Xunta de Galicia está ultimando os preparativos para a inaugurar no Museo Baleiro de Galicia, a exposición “Gallaecia Petrea”, “a mostra máis ambiciosa sobre a historia da pedra en Galicia”, segundo se afirma na web institucional. Se Pepiño Meijón erguese a testa, ficaría pampo coa Cidade da Cultura e de seguro que inzaría esas paredes ermas e inúteis de miles e miles de esvásticas, dándolle a razón de novo a ese xenial Peter Eisenman quen seica afirmou nos U.S.A.: “a Cidade da Cultura é un proxecto que unicamente se pode facer nun Estado totalitario”.