A partitocracia do Reino de España

España, do mesmo xeito que todos os estados europeos, está gobernada por un partido único, que se divide en faccións. Cada facción denomínase partido, para aparentar pluralidade política e con iso disfrazar a existencia do partido único. Todo iso articúlase mediante o consenso político, que une a todas as oligarquías das faccións. E iso comporta que as diferentes oligarquías sepárense do consenso social. As faccións van os seu, e o pobo non lles importa. Dese desprezo xorden movementos sociais como os Chalecos amarelos en Francia.

Ata cando o cinismo?

En xaneiro de 2019 comunícannos que Abanca bate o récord no seu beneficio, ata alcanzar os 430 millóns, un 17,3 % máis. A ata onte banca pública, hoxe privada, tras as xestións realizadas polas elites políticas, acumula beneficios que onte irían parar á colectividade galega. Hoxe van aos petos dos capitalistas que recibiron a doazón de propiedade pública. E non faltan quen aplaude o feito, como aplaudían fai cen anos cando ao marqués ía ben... Se era bo para o señor marqués, era bo para os seus servos, dicían... Tal vez sería mellor se a banca seguise sendo pública. Mais os cínicos están crecidos.

Sobre a consecuencia de ser o Reino de España un protectorado de Bruselas

Os voceiros de ideoloxía liberal de España, nun insólito ataque de sinceridade e claridade recoñecen que a súa política económica, tras a cesión da soberanía á U.E. ao reformar o artigo 135 da Constitución, condena á maioría da poboación á pobreza.

40 anos de Constitución e 7 anos sen Soberanía

Todo ocorreu no Palacio das Cortes, sito na Praza das Cortes, núm. 1, en Madrid, antigo convento do Espírito Santo da Orde dos Clérigos Menores. Foi un día 23 de agosto de 2011 cando o presidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero, propuxo a reforma da Constitución “para establecer unha regra que garanta a estabilidade orzamentaria no medio e longo prazo, tanto en relación co déficit estrutural como na débeda, que vincularía a todas as administracións públicas” (Vid. El Mundo 24 de agosto de 2011).

As oligarquias loitan pola hexemonía e Cataluña

Todo goberno é oligárquico. A lei de ferro da oligarquía é a lei transcendental da política. Así o apuntan Robert Michels, Mosca, Pareto, González Fernández de la Mora (A partitocracia), J.M. Ortí Bordas (Oligarquía e Submisión), ou D. Negro (A lei de ferro da oligarquía). Aínda que, a oligarquía debe estar controlada e sometida ao control dos cidadáns. Esa é a base da Democracia. De non ser así, non atopamos ante un réxime onde unha minoría explota e saquea á maioría, coa falsa lexitimación do sistema democrático.

Opinión, inmigración e democracia

“A opinión é a raíña do mundo, é certo a condición de comprendelo como cómpre. Na medida en que o home é un ser que ten desexos, necesidades, vontade e intelixencia, que realiza proxectos ou soños, oriéntase segundo a opinión. Isto non significa que goberne todas as obras humanas: o dominio do coñecemento teórico e, en particular, o da ciencia e a técnica baseada na ciencia, son excepcións.

25 de xullo de Galicia, 26 de outubro de Austria

Os pobos, nacións e estados que compón Europa, e a U.E. teñen diferentes prioridades políticas, económicas e sociais. O 25 de xullo de 2018 quedou patente na Ofrenda ao Apóstolo Santiago.

A Política fronte ao Político... Réplica ao profesor AC Pereira Menault

Para Julien Freund, o político é un atributo configurador da natureza humana, co mesmo rango do real que o económico, o ético, o científico, o relixioso, ou o estético. Fronte ao Político, está a Política que pertence ao facer, e é unha actividade histórica e cambiante. O político permanece, a política pasa, muda, cambia, transfórmase, nace e morre, loita, vence e é derrotada por outra política. Así ata o fin dos tempos. O político é o inmutable, e a política é o mudable e cambiante. Por iso o home é un animal sociable ou político, e ademais que ten que selo, xa que non hai alternativa á política; (Julien Freund, A esencia do político)