Continuemos por recordar que o separatismo burgués catalán nunca moveu un dedo no parlamento do Estado a favor de elevar a un dereito constitucional o dereito a decidir; en ningún Estado normal hai outra maneira de acadar ese dereito. E nunca buscou alianzas con outras agrupacións en defensa de emendar a constitución e acadar ese dereito. E por qué? Aínda que semelle contradictorio, non hai nada máis coherente ca que o oportunismo separatista rexeite acubillar na Constitución o dereito a decidir; pois iso implicaría, para todos, sobre todo para aqueles máis ocupados coa iniciativa, un compromiso indelegable de actuar sempre en en tódalas instancias dentro dos marcos constitucionais. Ou sexa, a fin da chantaxe.
E sen chantaxe aquilo de “hasta el rabo todo es toro” desaparece. E iso é completamente inaceptable tanto para a burguesía separatista catalán como para aqueloutros que encontraron no victimismo o seu caladoiro electoral: sementar ignorancia para apañar votos e por riba tildar de imbéciles aos que aínda se entreteñen no exercicio de pensar. Qué futuro se lle pode augurar a ese mundo varias veces decadente, somerxido en mil miserias que transcende conxunturas económicas, primas de risco e tódalas outras aves de paso. Non obstante, e salvados os disparates pseudoacadémicos –algúns deles xa emblematizados, tal aquel clásico do Ebro e mailas terras estrañas -, o secesionismo, de seu, pode ser defendido desde postulados respectables. O secesionismo que xa non o separatismo do golpe de estado civil. E aínda cando aos do golpe de estado civil calquera aritmética lle vai ben, os secesionistas de conviccións democráticas saben e entenden que nin sequera un 70% dun 70% representa unha maioría, que xa é moito dicir. E saben tamén que a democracia é moito máis ca ir de cando en cando a envorcar un papeliño nunha urna calquera. Para os do golpe de estado civil a democracia nunca ha ser parte do seu acervo. Pero os que, si, a temos plenamente interiorizada, labrada e entallada nas eternidades da conciencia individual e colectiva, non podemos engruñarnos perante os matóns de patio que amezan con aldraxala e destruíla.
Mais no que respecta á tan predicada solidariedade catalán, teño a máis absoluta convicción de que Cataluña se lucra da súa relación co resto do Estado, e calquera cambio de natureza fiscal na relación Cataluña Estado que incida en aumentar ese lucro amósaseme un legalizar o saqueo. Logo, aínda cando as consecuencias de que Cataluña se vaia poden ser notables, moito máis desastrosas han ser as consecuencias de acomodala ás súas anchas: ceder á chantaxe e subverter o Estado de Dereito. Nunca é negocio acomodar, a ninguén, ás súas anchas, e aínda moito menos subverter o Estado de Dereito. E non é negocio ceder a ningún tipo de chantaxe: A máis rigor, máis prosperidade; a máis barullada, máis decadencia. Abonde con abrir os ollos e ver as democracias que non ceden a chantaxes en comparanza con aquelas que foxen co rabo entre as pernas perante o primeiro desafío. Ver os seus logros, o seu prestixio, o seu status.
Os estados que non ceden perante a chantaxe son fáciles de identificar, son os mesmos que aspiran a encontrar na ética e no civismo o centro neurálxico dos seus valores, irrenunciables e indelebles valores. Ver a súa taxa de paro, o ranking das súas universidades, o tamaño das súas empresas, o número de premios Nobel e de patentes de vangarda, e a súa capacidade de atraer investimento e xerar emprego. Ver e aprender. Se despois de iso ver, aínda quedan ánimos de ceder a chantaxes, daquela mellor aceptar unha vida en servidume, marcada pola covardía e entregada á decadencia e á irrelevancia; ou sexa, emigrar ou irse de botellón e a mexar na rúa e deixar as cousas serias para os estados serios. E, si, si se pode defender o dereito a decidir sen abrazar accións que só poden ser consideradas un golpe de estado civil. No persoal, defendo o dereito a decidir, e creo que se pode acadar ese dereito, e creo que engrandecería á democracia. A partir de aí, de producirse un golpe de estado civil, pois claro que apoiaría as actuacións do Estado de Dereito en defensa da democracia, da orde constitucional e do Estatut (un dereito constitucional que transcende os narcisismos burgueses do momento). E Artur Mas tanto pode ocupar a presidencia da Generaliat como unha cela nun cárcere calquera, nin máis nin menos ca calquera outro cidadán. Quen pense o contrario ou lle admita deferencias aos persoeiros da política xa renunciou ao Estado de Dereito. Xa renunciou á mesmísima esencia da dignidade. A partir de aí, entramos na esterqueira da bancarrota moral. Na bancarrota moral non hai inhibicións. Na ausencia de inhibicións non hai Estado de Dereito. E na ausencia do Estado de Dereito non hai civilización.