Para perderse, non ler nin atender

Se decidiramos tomar en serio todo iso, resultaría que en Twitter estaría todo o importante para a vida. O esencial. Todo aquilo que, en efecto, sería un crime perderse. 

 

Mais resulta que non. Que para nada. Máis ben sentimos que o que realmente importa está moi lonxe de todo iso. Moito máis que a anos luz. 

 

O que importa, como dicía Saint-Exupèry na súa famosa obra, o que é esencial, é invisible aos ollos e só pode captarse co corazón. As cousas importantes teñen que ver con eses asuntos transcendentes nos que si que de verdade nos xogamos a vida: atopar esa parella incrible, erguerse harmónicos pola mañá, sentir que a vida paga a pena. 

 

Mais asuntos coma a felicidade, a tenrura ou o agarimo, nunca son Trending Topic. Os asuntos sobre os que se fala nada teñen que ver con isto. Por desgracia. E así, ao ser as únicas cuestións que se celebran, normalízanse no parnaso da normalidade (a redundancia é a mantenta) cando, a nada que nos puxeramos serios, habiamos concluír que non son cousas importantes e que, un mundo pendente do que anda pendente, en realidade vive na anormalidade. 

 

Comigo abstéñanse. Cada vez que pretenden turrar da miña atención con esa estrataxema esaxerada deixo de seguilos.

Igual porque estou a facerme maior. 

Ou porque cada vez me importan menos e menos cousas. 

Agás o esencial.