Alberto Carpo. Recordos de infancia
Onte mandeille unha mensaxe a miña nai: “Acábome de enterar. Sinto o de Alberto”. Pero ela todavía non sabía nada. Así que me decatei de que coñecía a moi poucos Albertos, ou que quizáis ningún foi tan significativo na súa vida: “Non me digas que morreu Alberto Carpo…”
Por ediSCQ - Ana Chouciño | Edimburgo | 14/01/2015
Autoretrato. Alberto Carpo
Alberto Carpo é para min, sobre todo, un recordo da infancia. Cando era nena acompañaba a miña nai a darlle de comer aos seus gatos cando el saía de viaxe. Pode que só ocurrise un par de veces, pero hai espacios que quedan gravados tan só con iso, convértense nunha mistura de memoria e recordos inventados. Lembro que era preto da nosa casa, lembro aos gatos encaramándose aos mobles, lembro que había lenzos por toda a casa, no chan e nas paredes, e que cheiraba a pintura.
Lembro a un home alto e delgado, de nariz aguileña, de ollos pequenos pero mirada intensa. Ou quizáis o que recorde é aquel autorretrato no que Alberto se miraba desafiante a si mesmo. Escoiteille hoxe nunha antigua entrevista que non intentaba retratar a personalidade, limitábase a reproducir os rasgos. Pero ás veces, cando daba coas pinceladas correctas, a alma colábase entre elas. E aí está ese autorretrato, quizáis nun intento de recoñecerse ao outro lado do espello a pesar do receo que se intúe nos seus ollos. Ou un intento de entendelo todo. Nun rostro está toda a historia da arte, dicía Francis Bacon, e Alberto repetíao nesta entrevista que hoxe xa vin tres veces.
Cando o voltei a ver a arte convertérase tamén na miña profesión. Os seus ollos, todavía máis pequenos pero igual de intensos, a figura encorvada que xa necesitaba dun bastón, e unha exposición no Kiosko Alfonso onde aquelas pinturas escuras, melancólicas, dicía el, deixaban beleza e inquedanza a partes iguais. Contoume onte a miña nai que Alberto gardaba unha foto miña coa promesa dun retrato que nunca chegou, contoume que era bo amigo dos seus amigos, que eu estiven tamén no seu piso da calle Real pero por algún motivo o meu cerebro decidiu lembrar aquela casa chea de gatos.
Nunha das paredes do meu piso de Coruña hai un debuxo feito por el. Unha muller vestida de negro. Está sentada e o rostro apenas se intúe. Con pouco máis de cinco anos e intrigada por aquela muller fixen a miña interpretación, e un garabato feito a lápiz, asinado por min no 86, colga desde entón ao lado do debuxo de Alberto. Pequenísima homenaxe a un artista feito por unha nena que segue a admiralo.
Ana Chouciño
A distancia ás veces danos perspectiva; outras, simplemente, fainos idealizar o que botamos en falta. Escribirei desde Edimburgo, sobre Edimburgo e sobre Santiago. Contareivos como unhas cidades se inventan e outras se lembran e como ao final todo é o mesmo.
linkedin.com/in/anagonzalezchoucino
Le máis artigos de Ana Chouciño aquí.
A distancia ás veces danos perspectiva; outras, simplemente, fainos idealizar o que botamos en falta. Escribirei desde Edimburgo, sobre Edimburgo e sobre Santiago. Contareivos como unhas cidades se inventan e outras se lembran e como ao final todo é o mesmo.
